Storytime #1: bluspoeder op hoogte

Heenreis

We zweven ondertussen een 2-tal uurtjes in de lucht... Nog nét niet over de helft van de vluchtduur, maar so far so good. Onze twee kinderen doen het fantastisch voor hun eerste keer. 

Mace wisselt af tussen zijn eigen stoel - papa's schoot en de mijne. Wanneer hij met een glimlach tot achter zijn oren naar mij kruipt met de boodschap: "Ik heb kaka gedaan", denk ik: "lap... Hopelijk krijg ik dat geregeld in mijn eentje in zo'n mini toilet." Ik neem hem op de arm, verzorg-rugzak op de rug en we banen ons een weg richting de achterkant van het vliegtuig.

Miniatuur toilet

Die mini-toilet bleek het minste van mijn zorgen te zijn. Ik open het verzorgtafeltje en 'what the f*ck'.  Ik denk dat je er met moeite een baby van 6maand kan verschonen, laat staan mijn kleuter van 3. Ik leg hem er toch eens op, om 1000% zeker te zijn dat mijn inschattingsvermogen me niet in de steek laat. Maar nee, dit gaat niet lukken. Mace past er niet eens tussen van zijn hoofd tot zijn billen... Met alle goede wil van de wereld... Dit is een mission impossible.

Gesprek

Ik spreek vriendelijk een van de stewardessen aan met de vraag of ik Mace achter hun gordijntje op de vloer mag verschonen. Onmiddelijk een "NEE, dit mag niet voor de hygiëne". Met het eerste woord dat ze wisselt met mij zet ze de toon voor de rest van het gesprek.

Ik zeg dat ik dat begrijp, maar dat ik een plastiek onderlegger bijheb (speciaal voor op te verschonen), en een extra grote doek, "NEE, En het mag overigens ook niet op de stoelen."

Ik reageer al licht geagiteerd: "Wat stelt u dan voor? Hoe gaat we het oplossen? Want ik krijg hem op geen manier op dat verzorgtafeltje."

Wat ze hierop reageerde... De stoom kwam instant uit mijn oren... 

"Ja... Dat weet ik niet... Ik zag daarnet dat hij een eigen stoel heeft, dan is hij zeker twee jaar, dan kan hij toch wel even rechtstaan om te verschonen zeker? Als hij dan nog niet zindelijk is..." 

Ik doe men best om alle lelijke woorden die op het puntje van mijn tong liggen in te slikken. Dat mevrouwtje had toen heel veel geluk dat ze de storm van 3-jaar opgebouwde frustratie niet over zich heen kreeg. Ik probeer te denken aan het feit dat ik Mace op men arm heb, we richting onze vakantie vliegen waar we zo naar uitgekeken hebben, en zij sowieso sterker in haar schoenen staat als 'personeel'. Ik ben verbouwereerd dat er mensen zijn met zo weinig empathie. 0,0 inleving. En oke, het staat niet op Mace zijn hoofd waar de moeilijkheden liggen maar een beetje begrip, een beetje inleving. Ik was verbouwereerd.

Hoe het afliep

Haar collega nam het instant van haar over. Ik heb natuurlijk wel iets gereageerd. Ze had het over MIJN kind. MIJN kind dat al naar de hel en weer terug is geweest samen met ons. En wie een vinger naar men kinderen wijst... Tja... Ik heb haar voorzien van een duidelijk antwoord. Ik ben er zeker van dat ze in het vervolg 2x nadenkt voor ze een opmerking geeft van dat formaat. Maar ik hield het beleefd... Rekening houdend met alle omgevingsfactoren. Haar collega voelde erg goed aan dat zij het moest overnemen om erger te voorkomen.

Haar collega hielp ons letterlijk. Ze is mee op handen en knieën komen zitten en stak de handen uit de mouwen. Zij ging "the extra mile". Ze verontschuldigde zich meermaals in plaats van haar collega. 

En ondanks de verontschuldigingen keerde ik verontwaardigd en van men melk terug richting men plaats. Ik wisselde 2 of 3 zinnen met Jimmy, pinkte een traan weg van frustratie en probeerde opnieuw in de vakantiesfeer te komen. 

Een vliegvakantie met een zorgenkindje... Is dat dan écht onbegonnen werk? 

Gelukkig ben ik ondertussen een pro in de knop omdraaien en liet ik deze ervaring niet aan mijn hart komen en maakten we ondanks deze rotte start het beste van onze eerste vakantie samen.