Littekens

Litteken

Geschrokken... verbaasd.. verbouwereerd.. verdrietig en ook weer machteloos. We mochten van de neurochirurg het verband er s avonds afhalen. De steristrips die over het litteken kleven komen er mee af en hierdoor zien we voor het eerst het litteken dat Mace overhoud aan de operatie. Bij de uitleg voorafgaand de operatie sprak de chirurg over 5/6cm... achteraf kwam hij met het blijde nieuws dat het gelukt was met "maar" 4 cm. Blij dat we waren! "MAAR" 4 cm.. wel ik kan je vertellen dat 4 cm plots gigantisch is op het hoofd van een babytje. Mijn moederhart bloed weer want  dit is de eerste keer dat ik ook écht zie dat ze mijn ventje hebben pijn gedaan. Mijn gevoelens worden weer enorm door elkaar geschud. We moeten ons rechttrekken aan het feit dat je nog jong bent en het litteken wel mooi zal genezen en er weer haartjes over zullen groeien. Het litteken zal dus wel meevallen, het heeft gewoon tijd nodig. 

Figuurlijk litteken

Ik kan alleen maar hopen dat het bij Mace geen blijvende littekens achterlaat. En dan bedoel ik uiteraard figuurlijke... verlatingsangst? Bang voor dokters? Algemeen angstig bij aanraking? Voorlopig merken wij hier niets van bij hem maar het is heel moeilijk in te schatten bij zo'n klein kindje dat super snel evolueert en groeit of dit allemaal niet gaat uitgroeien tot een trauma. 

Bij mij, bij papa, bij iedereen die het van dichtbij meemaakt zal dit alles wél littekens nalaten. Figuurlijk dan. Wij worden constant meegesleepd door onze emoties en hebben niets hiervan in de hand. Wij moeten meegaan en ondergaan. De controlefreak in mij heeft leren loslaten. Niet van willen, maar van moeten. Ik heb mijn mace'je de afgelopen tijd zo vaak moeten loslaten... Loslaten in de handen van de chirurg, loslaten aan de zorg van de verpleegster op intensieve, Lewis ook loslaten want ik kan niet op 2 plaatsen tegelijk zijn... loslaten, loslaten, loslaten,... en als er 1 ding is wat ik niet goed kan/kon als het over mijn kinderen gaat is het dat wel.  

Home sweet home 

Gisterenmiddag zijn wij dan eindelijk naar huis gestuurd. Even batterijtjes opladen, genieten van alle kleine dingen, dingens plaatsen en even een normaal gezin zijn. Tot woensdag dan tóch. Woensdag moeten we terug en krijgen we eindelijk te horen wat de bioptie aan het licht heeft gebracht en wat het plan is voor de toekomst. 

Wij proberen ondertussen vooral ons normale leven te herpakken. Gewoon de geplande dingen met familie en vrienden doen, het huishouden hervatten, Lewis terug in een ritme krijgen, genieten van ons 4,... 

Als er 1 ding is dat ik ondertussen wel geleerd heb is dat je elke dag moet leven en genieten. Ik kan nu enorm genieten van heel kleine dingen: Jimmy die gek doet met Lewis, Mace die geniet van zijn bad, Lewis die fier toont welke kleuren hij al kent,... 

Niks is gegarandeerd in dit leven. En dat is een harde les. Gezondheid wordt vaak echt ondergewaardeerd. Het weekend voor we voor het eerst naar Leuven gingen was het feest, want Mace werd gedoopt. Iedereen kwam samen en vierde met ons zijn leven. Heel maf dat onze wereld op 2 weken tijd heel erg hard door elkaar geschud is. 

Woensdag

Woensdag gaan we jullie kaarsjes nog eens heel hard nodig hebben. Rond 11.30u krijgen wij te horen wat ze ontdekt hebben met de bioptie en wat ze eraan kunnen doen. 

We mogen woensdag sowieso terug naar huis ongeacht de uitslag. Ik vind het wel fijn dat we de boodschap thuis even kunnen verteren en het een plek proberen geven ipv direct weer een opname en tussen 4 ziekenhuismuren zitten.