Van je apotheker moet je het hebben
Nog snel even langs de apotheker bij ons in het dorp voor een nieuwe fles onderhoudsantibiotica en verdovende pleisters. Ze bekijkt mijn voorschriften en bedenkt zich wie ik ben en welk verhaal we met ons meedragen. "Hoe gaat het met je zoon?" vraagt ze. Waarop ik antwoord dat ik trots ben hoe flink hij dit doorstaat en dat we vooral kampen met huilbuien en misselijkheid. "Ik zou ook wenen." antwoord ze. Niet meer dan dat.
Ja bedankt... weer even met de realiteit in mijn gezicht slaan. Terwijl mijn maag bij elkaar knoopt en de grond weer even onder mij vandaan zakt probeer ik mij snel te herpakken.
'Some people need a high five, in there face, with a chair.'
Dit dus. Al weet ik dat ze het zeker niet zo slecht bedoelde als dat het bij mij binnenkwam begint het toch moeilijker en moeilijker te worden om al de emoties binnen te houden voor mezelf. Ik vraag me ook af hoe veel mensen mij nog kunnen zeggen : "toch heerlijk he, zo klein en zonder zorgen. Was ik nog maar zo klein". De teller staat nu op 5. Zou nummer 6 of 7 prijs hebben? Tot nu toe heb ik de mensen niet voorzien van een antwoord, mezelf opgelegd tot 10 te tellen en het gewoon te negeren. Maar het wordt moeilijker.
Een schim van zichzelf
Zowel tijdens de opname als op de dagzaal leer je automatisch wat ouders met kinderen kennen. 2 van de kinderen die we leerden kennen zijn op hetzelfde moment aan hun strijd begonnen. Ze vechten niet zoals Mace tegen een tumor maar tegen leukemie. Een aantal chemo's lopen wel gelijk maar sommige dan ook weer niet. Het is dan ook een andere vijand natuurlijk.
Toch spiegel je je automatisch aan die mensen aangezien ze op dezelfde moment gestart zijn. Ik was oprecht geschrokken. De kinderen zijn nog een schim van het kind dat we de eerste keer mochten ontmoeten. Mijn hart bloedt dan. We mogen echt onze handjes kussen dat Mace het nog zo goed doet.
Weeral vrijdag
Vrijdag is er altijd sneller dan we denken... de weken vliegen ZO snel. Nog vandaag, volgende week en 1 opname en dan is het 2 weken rust. Geen chemo, wel 2 x per week bloedname in Leuven. En dan eindelijk onze scan op 11 februari.
Mace doet het weer ongelofelijk flink! Deze keer wél een kreet bij het prikken. Zou het een gevoeliger plekje worden?
Bloedname was ook weer oké en 90 gram bijgekomen dus de chemo start gewoon zoals gepland.
Reactie plaatsen
Reacties
Oh meis, het is ook lastig...al die goedbedoelde opmerkingen van mensen die niet weten wat er aan de hand is of die simpelweg niet goed weten wat te zeggen. Mace ziet er aan de buitenkant gewoon zo goed uit dat je niet aan hem ziet dat hij ziek is ( das gelijk ook een mooi compliment natuurlijk). Hij doet het super en is een mooie lachebek. Hopelijk goed nieuws na de scan. Ik duim in ieder geval weer mee 😘
Ben blij te lezen dat Mace het goed doet. Hij straald, hij krijgt dan ook heel veel liefde en goede zorgen. Jullie zijn super ouders en kan me best voorstellen dat de commentaren goed bedoeld dikwijls je strot uitkomen. Hou jullie sterk en hou van elkaar. Dikke knuffel
Lieve Mace blijf zo voortdoen. Ik besef wel dat het een nachtmerrie is voor je ouders en zeker niet leuk voor jou. Blijf aan jullie denken