Zondagavond
Mace is al van zondagochtend niet zo lekker. Beetje verhoging, geen koorts, een hoestje en wat huilerig. Iets om in de gaten te houden maar nog geen paniek. Terwijl mama met Lewis de binnenspeeltuin onveilig maakt doet Mace een dutje van 3,5 uur. Hij heeft het nog niet geweten dat ik weg ben geweest. Zo'n lange dutjes gebeuren eigenlijk nooit dus dat doet ons ook al vermoeden dat hij ziek aan het worden is.
Tegen de avond begint hij dan toch koorts te maken. Van 38.1 naar 38.3. We wachten nog even af ookal moeten we normaal vanaf 38 al contact opnemen met Leuven. De paniekmoeder in mij is duidelijk nog niet helemaal ontwikkeld. We zetten hem in zijn pampertje en proberen eerst huid-op-huid om de temperatuur te doen zakken. Én dat lukt! We besluiten om hem in zijn bedje te leggen met weinig kledij want hij is doodmoe. Een uurtje gaat dat goed en dan word hij overstuur wakker. De oorthermometer springt ook onmiddelijk op rood: 38.5. Ons mopperkontje voelt zich duidelijk echt niet lekker, traantjes rollen over zijn wangetjes en we willen dus nu echt wel iets geven om het pijntje (wat dan ook) weg te nemen. Eerst bellen met Leuven dus...
Ik had verwacht dat we dafalgan gingen mogen geven en een uurtje zouden mogen wachten maar helaas... Ze willen dat we onmiddelijk langskomen voor klinisch onderzoek en een bloedname. "Houd er rekening mee dat de kans er inzit dat jullie gaan moeten blijven", klinkt het.
Al een geluk kunnen wij altijd wel op onze familie rekenen en springt er onmiddelijk iemand in de auto om op slapende Lewis te letten. Wij pakken snel wat spullen samen en vertrekken.
Eens aangekomen gaat het super snel. Onmiddelijk prikken ze zijn poortje aan en word het bloed opgestuurd. We krijgen een kamer om een uurtje te wachten op resultaten. De kinderarts is onderweg. Ondertussen is de koorts goed gezakt met de dafalgan dus dat stelt ons zeker al gerust. Zijn bloedresultaten vielen al bij al goed mee. Ze zagen dat zijn lijfje vecht tegen "een ziektebeestje" maar zijn witte bloedcellen stonden nog normaal genoeg om niet onmiddelijk over te gaan op antibiotica via het infuus. Thank God. De dokter stelt wel witte stippen vast op zijn amandelen. Auw, een keelontsteking dus. Ze haalt onmiddelijk alles om te testen op bijvoorbeeld de streptokokkkenbacterie. Deze resultaten zijn er niet onmiddelijk dus we mogen naar huis. We krijgen een lijstje voorschriften mee wanneer we direct contact moeten opnemen en anders zien ze ons dinsdag terug.
1ste keer naar de kinesist
Ik kan er niet aan doen maar kinesitherapie met baby's is raar. Er gebeurd precies nooit veel en tóch zijn ze er compleet door uitgeput.
Het was zeker een aangename eerste keer. De laatste 10 minuten waren er teveel aan maar ondanks dat Mace ziek is ging het echt wel goed. De kinesist is een heel rustige, jonge vrouw die haar tijd neemt. Mace was onmiddelijk op zijn gemak bij haar. Hij heeft een reeks van oefeningetjes gedaan en wij mogen deze ook allemaal thuis doen om zijn spiertjes sterker te maken.
Mijn gevoel na deze sessie: dit komt zeker goed!
En HOP, weer naar Leuven
En weeral stappen wij de auto in richting Leuven... 3 keer op 5 dagen. Een beetje te veel van het goede hoor. Jimmy grapt altijd dat het ons tweede thuis aan het worden is en ik moet hem gelijk gaan geven. What's in the name... onze WiFi maakt ook al automatisch verbinding, we weten onze weg hier al goed te vinden, hebben onze gewoontes hier al ontwikkeld, komen meer en meer bekende gezichten tegen,...
Vandaag duurt het allemaal enorm lang. Jammer, want in principe is het bloedname, uurtje wachten en terug naar huis. Het duurt nu 4 uur voor we terug mogen vertrekken. Mace zijn bloed is goed genoeg, het virusje waar hij tegen vecht heeft een naam gekregen en we hebben onze nieuwe kinderarts ontmoet voor de komende periode.
Vrijdag mogen we alweer terug komen voor een bloedname. Nog 1 x... én dan de scan.
Reactie plaatsen
Reacties