Moedergevoel

"En hoe gaat het?"

De standaard openingszin... en hop daar staat het standaard antwoord direct voor je klaar: "cava, alles zijn gangetje, gaat goed, Mace doet het goed,..." Mace doet het goed. Dat is zeker waar. Of wij het zo goed doen? Geen idee. De ene dag al wat beter dan de andere. Hoe wij ons voelen? Dat gesprek vermijden we liever. Althans ik toch. Ik spreek voor mezelf. Terwijl ik het typ springen de tranen al in mijn ogen en laat dat nu net de reden zijn dat ik er niet over wil praten. Ik hou de touwtjes liever strak in handen en ik wil de controle (over mezelf) liever niet verliezen. Dat is mijn grootste angst. 

Lewis 

Wanneer mijn lieve kleuter aan mij vraagt of ik boos ben op hem is het tijd om de ogen te openen. Mama loopt er geprikkeld bij. Héél geprikkeld. En elk extra stressfactortje van buitenaf doet het aanwakkeren. Haasten voor iets, slechte afspraken, drukte in huis, iets dat me niet aanstaat,... 

Alsof ze van bovenaf het schakeltje omdraaien in mijn hoofd... het is dan zo moeilijk om me erover te zetten. Ik voel me opgejaagd, geprikkeld, geïrriteerd, boos, verdrietig,... Het voelt dan alsof ik elk moment de controle kan verliezen en volledig door het lint zou kunnen gaan? Noemen ze dit een paniekaanval? Ik weet het niet. Ik sta op het punt om in tranen uit te barsten, tegelijk voel ik de noodzaak om weg te rennen en mss in tussentijd iets te slopen? Ik heb eigenlijk geen idee wat ik juist voel en wat ik er mee moet op die moment.. Maar ik hou het onder controle... voor de jongens. Ik schuif het even naar de achtergrond. Ik doe mijn best. Ook al ben ik op die momenten helemaal niet de moeder die ik kan/wil zijn en ook dat maakt mij verdrietig. 

Het leven gaat door 

Ondanks alles wat wij in een jaar tijd te verwerken kregen is er geen tijd om stil te staan. De wereld draait door en wij moeten ook vooruit. En we willen ook vooruit maar soms gaat het even te snel en moeten we een stapje terug zetten of proberen zetten... want voor 'rust' is er ook geen tijd. Het tempo ligt hoog en het gaat hard. Ook al zijn bepaalde dingen routine geworden (dagelijkse medicatie, chemo op dinsdag,...) wennen andere dingen nooit. Sommige dingen blijven pijn doen.

Ik denk meteen aan mijn wekelijks gevecht met de gang in Leuven waar je de pijl ziet staan richting intensieve zorgen. Ik ruik onmiddelijk de geur van een bepaalde ontsmetting en zie mijn kind daar direct terug liggen. Gezwollen, herkenbaar maar ook onherkenbaar, zielig, buisjes en draadjes, onmacht, vragen,... Wekelijks voel ik mijn maag bij elkaar krimpen en steekt er iemand een mes in mijn hart. Ik vond het altijd vaag als mensen spraken over "een gebroken hart" maar geloof me.. ik weet nu exact hoe dat voelt. 

Zo ook de angst voor een verstopping aan zijn ingebouwde drain. We weten dat die moment vroeg of laat gaat komen. De chirurg heeft ons heel duidelijk gezegd dat zo'n drain-systeem regelmatig "faalt" en er dan een nieuwe geplaatst moet worden.  Ook al spreekt de chirurg precies over het vervangen van een batterij in 1 of ander speelgoedje spreken we hier wel telkens over een hersenoperatie. Voor hen een routine-operatie, relatief veilig, maar toch beangstigend. Die constante angst hakt er soms in. Vooral als Mace ontroostbaar huilt en je toch met de nodige stress zoekt naar symptomen van overdruk. Vorige keer ging dat ook zo snel.. op een paar uur tijd ging Mace van zijn vrolijke zelf naar een popje in comateuze toestand. 

Daar bovenop kamp ik nog steeds met het "trauma" aan Mace zijn eerste maanden als huilbaby. Van zodra hij weent of zeurt functioneer ik niet meer. Dat mag je best letterlijk nemen. Ik kan niet meer nadenken. Mijn lichaam blokkeert gewoon deels. Hoe ga je daar mee om? Geen idee. Ik lees vaak dat mamas gaan praten met een psycholoog. En daar was ik dapper mee gestart.. 2 weken voor we voor het eerst naar Leuven reden.. Mijn tweede keer bij de psycholoog ( en dus ook de laatste keer) zat ik daar mét Mace een paar uur voor we naar Sint Augustinus moesten voor een MRI. Iedereen weet dat wij de dag nadien in allerheil naar Leuven zijn moeten rijden en toen onze rollercoaster gestart is. De psycholoog vond mij toen al verbazend rustig, sterk,... zo benoemde ze het. Alsof er een rust over mij heen kwam. Ik wist gewoon dat ze iets gingen vinden. Moedergevoel is zo sterk.

SuperMace 

Mace houdt ons recht. Zover is duidelijk. Hij ziet er niet alleen geweldig uit... HIJ IS GEWELDIG! Zo'n lief, tof ventje. Elke dag staat hij op met de mooiste glimlach en vrolijkt hij ons de hele dag op met een lief lachje waar een paar overschattige tandjes bij komen piepen. Het is een schat om in huis te hebben! En dat voor een kind met best al een zwaar rugzakje. Ik ben blij dat hij het zo goed doet en er zo fantastisch uitziet want mijn kind zien aftakelen. Nee... dat kan ik niet aan... dat is pas écht zwaar. En pas op... de angst hakt er serieus in als ik via #Supermace vzw contact leg met ouders van kanjers die ook vechten tegen een hersentumor. Soms hoor je verhalen waar het minder vlot loopt of de strijd lang duurt en plots slecht gaat. Mamas die wachten op telefoon van de dokter om te laten weten of ze hun allerlaatste hoop mogen vestigen op een test-traject. Dan hou ik mijn hart vast voor de toekomst... Wat komt er nog op ons pad? Hoe ziet Mace zijn toekomst eruit? Hoe ziet onze toekomst eruit? 

Het beste is in het 'NU' leven denk ik. Proberen we ook... pluk de dag... leef elke dag alsof het de laatste is... Quotes genoeg om ons er aan te herinneren. We zijn ook maar mensen, en ons hart& verstand zijn het nu eenmaal niet altijd met elkaar eens. 

Het lijkt er soms op dat vanaf ik merkte dat iedereen zijn leven op de rails had en het nieuws een plaats had kunnen geven. Ik mijn lichaam dan pas heb toegelaten om mijn eigen emoties te laten binnenkomen en te voelen. Beetje bij beetje. Alles komt terug binnen. Via dromen, via flashbacks,... Niet alles, beetje bij beetje, ik "voel" nog verdoofd. Jim zegt vaak dat mijne echte klop nog gaat komen en ik nu het traject af ga maken op adrenaline. Mogelijk. Of hij gelijk krijgt zal de toekomst uitwijzen. 

Gered door de vakantie 

"Gered door de vakantie"... ja dat is echt zo... Het bouwverlof kwam echt geen week te vroeg. Ik was zo blij om even terug samen te zijn met Jim voor 3 weken. Afleiding, hulp met de kinderen, steun, iemand die het ziet als het te veel wordt en ingrijpt,... Het lijstje kan nog wel even doorgaan. Ik voelde me direct beter. Er waren moeilijke momenten, soms haalt je psychische gezondheid je in, maar het heeft me deugd gedaan.

Ik telde ook enorm af naar het moment dat we zouden vertrekken op "vakantie". Op vakantie in Mol. Hihi, zo klinkt het grappig! We gingen naar Sunparcs de kempense meren, ver weg kan uiteraard niet want op dinsdag verwachtten ze ons in Leuven voor een bloedcontrole. Al kon dat zeker geen domper zijn op de vreugde! Het heeft ons deugd gedaan om even weg te zijn uit de dagelijkse sleur, weg van de vertrouwde omgeving en even ontspannen. Het weer was ons ook goedgezind en we hebben er van genoten van begin tot einde. 

Back to reality

Daarna was het tijd om terug de realiteit onder ogen te zien. Jim terug aan het werk en ik terug alleen met de kiddos... moederen. Ik doe niets liever, maar zwaar... ja dat is het zeker!

Corona heeft daar zeker ook mee te maken. Plots was mijn Duracell-konijn ook terug fulltime thuis en dat al bijna een halfjaar ondertussen! Het is leuk om hem terug rond mij te hebben de hele dag maar ik tel toch ook al stiekem af tot het school terug start. Hij vraagt veel aandacht en dat kan je hem absoluut niet kwalijk nemen. Hij heeft uitdaging nodig en dat vond hij op school... en thuis ook wel als mama juf speelt en hem mee op sleeptouw neemt, maar daar is niet altijd tijd voor. Broer is er ook voor aandacht, voor eten, voor te slapen te leggen, voor te oefenen,... 

Het sociale isolement dat Corona met zich meebrengt is zeker ook een factor die doorweegt. Over alles moet je nadenken. Ik ben het moe om na te denken... ik ben het moe om te moeten tellen of mijn bubbel niet te groot is... ik ben het moe om een bubbel te kiezen... ik ben het moe om niet zomaar onbezonnen naar vriendinnen te gaan als ik het nodig heb... ik ben het moe om me zorgen te maken als ik met Mace een slecht verluchtte ruimte doorloop... ik ben het moe om voortdurend in te schatten of ik nu 1,5 meter afstand hou... ik ben het moe om een mondmasker te dragen en ik ben het moe om moe te zijn. NAH! (You feel me right?!) 

Borst vooruit en gaan 

Kop omhoog, schouders recht, borst vooruit en gaan! Zo starten we iedere dag... vol goede moed! En we zien wel wat de dag ons brengt. De ene dag kunnen we de wereld aan en de andere dag willen we van de wereld verdwijnen. Thats life. We zijn ook maar mensen en we kunnen niet meer doen dan ons best voor de kinderen. En dat doen we. Beloofd. Het leven hoeft niet altijd perfect te zijn.