Eeuwigheid

Twee weken... veertiendagen.. 336 uur... 336 uur tussen de ziekenhuiskamermuren.

Zo begon ik zondagavond mijn blog te schrijven. Ik had een baaldag. Alles was goed om te beginnen huilen. Ik had het helemaal gehad. Alsof de hele wereld tegen mij was. Hoe ga ik het hier in godsnaam 14 dagen uithouden?! 

Ik was mij er wel zelf van bewust dat ik ergens mijn moed terug moest beginnen zoeken want als ik er niet het beste van probeer te maken.. wie dan wel? Ik zou het alleen maar lastiger maken voor mezelf én voor Mace. Compleet zinloos dus. Zondagnacht hebben we beide best oké geslapen (in hoeverre je oké kan slapen in een ziekenhuis). Dat deed deugd! Maandag starten we dan ook met een fris hoofd en vooral met goede moed. Een negatieve houding of zeuren brengt ons écht niet sneller naar huis dus kop omhoog, schouders recht en let's do this. 

Vies beestje

Het vieze beestje dat Mace het moeilijk heeft gemaakt kreeg ondertussen ook al een naam: "Streptoccoccum Pneumoniae". De microbioloog weet ons te vertellen dat het beestje snel lijkt te reageren op penicilline en dus gaan we over op een intensieve kuur penicilline. Om de 4 uur loopt de medicatie een halfuurtje in, waarna het een klein kwartiertje moet naspoelen. Mace heeft daar geen last van, behalve dat hij regelmatig in de knoop zit met zijn infuusleidingen. 

Dinsdagmiddag komt de dokter ons informeren dat het beestje waar Mace ziek van geworden is eentje is waar je normaal gezien als baby gevaccineerd tegen word. Mace kreeg enkel zijn eerste spuitjes. Daarna zijn we op deze rollercoaster terecht gekomen en was vaccineren niet aan de orde. Hij moet nu zelfs eerst een halfjaar chemo vrij zijn en dan starten we met een aangepast vaccinatieschema. Dat staat ons dus ook nog te wachten maar dat zijn zorgen voor later! 

De dokter benadrukt nog even dat het beestje het Mace veel lastiger had kunnen maken en dat we echt heel veel geluk hebben dat we er zo snel bij waren en dat ze onmiddellijk zijn gestart met een breed spectrum aan antibiotica. Hij zal ergens een goede beschermengel hebben die meekijkt over zijn schouder zeker. 

Hoe het nu gaat

Vrijdag was een verschrikkelijke dag. Hij werd op korte tijd goed ziek en voelde zich zo ellendig. Hij heeft dan ook heel de dag gehuild. Zelfs zijn vaste verpleegsters en dokters merkten onmiddellijk op dat er iets aan de hand was. 'Dit is niet de Mace die we kennen.' Een bloedvergiftiging is dan ook niet niks! Het is gevaarlijk en er hangen toch bepaalde risico's boven ons hoofd op die moment.

Zaterdag gaat het al de goede kant op. We durven dan al voorzichtig zeggen dat Mace zich beter begint te voelen. Nu, dinsdag, is onze Mace terug het vrolijke goedlachse ventje dat we zo graag zien. Helemaal zichzelf dus! De medicijntjes doen goed hun werk. Ik ben blij en opgelucht dat we op deze manier onze tijd in het ziekenhuis kunnen uitdoen in plaats van met een voortdurend overstuur kleintje. 

Omdat zijn bloedwaarden ook goed genoeg staan mag hij vandaag zelfs gewoon zijn chemo krijgen! Eerst hadden ze het uitgesteld met 14 dagen maar het is voor ons een opluchting dat we op schema blijven. Hoe sneller er vanaf hoe beter. Al ligt de finish nog een eindje voor ons. 

Bezigheidstherapie

Aangezien ze nu weten welk beestje hem ziek maakt en dit niet besmettelijk is hoeven we niet langer in isolatie. Het klinkt misschien stom maar ik ben zo blij dat ik even de gang op kan om voor mezelf een thee of een koffie te nemen. Daarbovenop zijn we ook welkom in de speelzaal. Af en toe eens met ander speelgoed gaan spelen in een andere omgeving is voor ons allebei aangenaam. 

Het personeel hier op dienst doet er alles aan om onze tijd hier zo nuttig mogelijk te besteden. De kinesist komt dagelijks met Mace turnen, de ergotherapeut springt ook af en toe eens binnen en als kers op de taart kwamen er vandaag  2 muziektherapeuten op de kamer mét gitaar. Mace was zo onder de indruk en genoot enorm. 

Mace heeft zijn (nuttige) bezigheid en voor mij gaat de tijd zo ook wat sneller vooruit. 

Zo verder doen