Een jaar vloog voorbij

Het jaar vloog aan ons voorbij. Letterlijk. Geleefd worden ipv leven. Zorgen ipv genieten. Ziekenhuis ipv thuis. Verscheurd ipv verbonden. Coronamaatregelen ipv bezoekuur... Een jaar... Er is gewoon al een volledig jaar voorbij. En wat voor een jaar... 

Ons lief baby'tje heeft zoveel moeten doorstaan. Tot 3 keer toe vertrouwde ik mijn lieve engeltje toe in de handen van een chirurg, wetende dat ze hem pijn gingen doen. Al 7 keer ging mijn arm schaapje onder narcose, hopelijk met mooie dromen. Zoveel dosissen chemo... Die tel ik niet... puur vergif. Vergif waarvoor wij de toestemming geven. Maar het vergif doet zijn werk, en dat is uiteindelijk het enige dat telt! Het loont! Mace wordt er op termijn beter van. Daar moeten we ons aan optrekken. Sommige dingen wennen nooit maar dat is oké. We moeten dat ergens een plaatsje geven en geloven dat alles wat we nu doormaken met ons gezin ons naar een mooie toekomst gaat brengen en dat we hier gewoon op terugkijken en Mace ooit gaan uitleggen hoe zijn babytijd er uit zag. Dat we binnen ongeveer 5,5 jaar de prof horen zeggen "Proficiat Mace, ik verklaar je kankervrij'. 

Mezelf kwijt

Het werd herfst. En terwijl de bomen hun blaadjes verliezen... verlies ik mezelf. Elke dag opnieuw moet ik me uit mijn bed sleuren voor die 2 kleine mannetjes die op mij rekenen. Geen idee of ik het zonder hen zou kunnen opbrengen. Mijn lichaam voelt leeg. Ik denk dat de laatste opname fysiek de druppel was.  Een jaar lang kon ik veel emoties wegsteken. Me verschuilen. Alles wat pijnlijk is wegsteken. Ver weg. Een muur bouwen. En die muur is nu zo hoog dat ik er zelf niet eens meer over geraak.

Naar de buitenwereld toe kan ik het goed verstoppen. Verstoppen is dan ook de gemakkelijke optie. "Hoe gaat het? - Cavatjes". Ik wil mijn omgeving ook niet graag belasten met mijn gevoelens. 
Voor mijn gezin lukt dat minder. Het is voelbaar in huis. Het weegt op hen. Ik denk dat het voor Jimmy niet gemakkelijk is om mij zo te zien. 

Er zijn dagen dat alles zwart is, alles slecht en alles een last. Mijn lontje is dan ook zo kort. Ik kan op die momenten niks verdragen, niks relativeren en net dat is anders mijn kracht. Ik ben soms zo moe, mijn energiepeil onder 0, en je zal denken 'ja, logisch toch met een baby in huis!' en ergens is dat zeker waar maar de psychologische kant van het verhaal weegt hier zwaar door. 

Wanneer ik het gevoel had dat iedereen er een beetje overheen was, Jimmy zich terug beter voelde en onze familie alles min of meer had kunnen plaatsen vond mijn lichaam het een goed idee om de meest pijnlijke herinneringen die ik kwijt was 1 voor 1 's nachts af te spelen in mijn dromen. 1 voor 1. Ik had veel gaten in mijn geheugen en nu komt dat terug en dat is pijnlijk. Héél pijnlijk. Mace net na zijn openhersenoperatie op intensieve zorgen, onze familie verscheurd na het nieuws, onze allereerste rit naar Leuven, telefoongesprekjes,... Ieder pijnlijk detail komt terug. 

Ik kan er niet over praten. Nog steeds niet. Het neer-bloggen zoals dit lukt ook maar moeilijk de laatste tijd. Het vergt veel moed en energie van mij die er nu echt niet is. 

Hoe begin je in godsnaam aan verwerken als je er nog vol in zit? Mace en zijn diagnose zijn nog dagelijkse realiteit voor ons. Constante confrontatie. Nog zoveel zorgen en vraagtekens... 

En net op de moment dat het emmertje zo vol zit komt er nog slecht nieuws vanuit de familie. Nog iemand die het shitty 'K'-woord moest incasseren. Is 2020 al voorbij? 

Betere tijden

Toegeven dat het even niet gaat is niet zwak. Eerlijk wel... & moeilijk. Dat er echt een oplossing gaat komen daar reken ik niet op. It is what it is. Niemand kan oplossen wat er zich in een jaar heeft afgespeeld of dat minder pijnlijk maken. Niemand kan mij garanderen dat alles goed komt. We kunnen er alleen in blijven geloven. Ik hoop dan ook dat ik mijn positieve mindset snel terugvind. Elke dag plukken zoals we deden is nu moeilijker door de corona, weeral dat sociale isolement is hatelijk want net dat kan ons er anders zo goed doorsleuren. 

Ik stort me nu volledig op #Supermace VZW en hoop daar nog enorm leuke dingen mee te bereiken. Ik heb ook besloten om mijn hel-nachten om te zetten in iets positief en toch te beginnen aan het schrijven van een boek. Of ik er ooit écht iets mee doe? Geen idee. Maakt ook niet zoveel uit. Schrijven heeft mij al veel geholpen, het letterlijk van-mij-af-schrijven. Exact wat ik nu ga doen maar dan veel gedetailleerder. Een waargebeurd verhaal waarvan we nog niet weten hoe het afloopt of waar het ons brengt. Best spannend. Wish me luck! 

Lewis

Of Lewis voelt enorm goed aan dat mama niet goed in haar vel zit, of hij krijgt ook een weerbots van de afgelopen periode. 
De "Je m'en foux"-houding is zijn nieuwe mentaliteit. Hij trekt zich van weinig iets aan. Ook de juf op school ontging het niet. 

Misschien is het gewoon een fase en maken we ons zorgen over niets. Dat kan natuurlijk ook! Maar we mogen niet vergeten dat het voor onze grootste schat ook niet altijd simpel is. Mama in allerheil richting ziekenhuis zien spurten met kleine broer en haar pas een dikke week later terugzien. Ik kan me wel voorstellen dat dat als 3,5 jarige niet te plaatsen is.

We plannen snel nog eens een moment dat we Mace ergens afzetten en met Lewis iets leuks gaan doen! Daar zal hij van genieten! 

Focus