Mom’s out

Raar gevoel... een kwartier stilliggen in dezelfde witte buis die 3-maandelijks heel ons leven stillegt tot er eindelijk nieuws is. Diezelfde witte buis die een gigantisch indruk achterliet op Mace de allereerste keer als klein baby'tje van net geen 3 maand. Drie volle kwartieren heeft hij gegilt voor zijn leven en ik mocht hem niet troosten. Ik mocht er wél bij. Nuttig zo vanop 2 meter afstand. Net dicht genoeg om hem te zien gillen en zweten maar niet dichterbij mogen. "Even doorbijten, mama"... Toen braken ze al elk vezeltje van mijn moederhart. Uiteraard niets in vegelijking met de hel die de dag later op ons afkwam tijdens ons allereerste ritje richting Leuven. 

Maar nu...

Mama onder de MRI deze keer. Ik was vooral heel dankbaar dat ik,ondanks de nieuwe Corona-maatregelen in België, toch diezelfde week onder de scan kon. In het andere ziekenhuis waar ik de spoed bezocht na het fietsaccidentje kon ik pas in december onder de scan. 

De scan verliep heel vlot en snel. Diezelfde dag kon ik online al mijn beelden bekijken en het verslag lezen. Euhm ja... laat ons stellen dat als ik val ik het ineens goed doe... 

Goed nieuws: meniscus is intact! Yippie! De spoedarts had dus fout gegokt want aan mijn meniscus is niets te zien. Jammere is dat er andere dingen wel goed geraakt zijn in mijn knie. *Zucht* Mijn voorste kruisband is gescheurd, ik heb een breuk in het tibeaplateau en er zit heel veel vocht IN mijn bot. *Zucht* 

De huisarts is duidelijk: dit is niet mild. Zij regelt een afspraak voor mij bij de orthopedist gespecialiseerd in kniëen in het dichtbijzijnde ziekenhuis en daar moet ik dinsdag naartoe. Hij zal samen met mij de beelden bekijken en beoordelen wat er moet gebeuren en wanneer. Mijn huisarts vermoed dat er niet 1 maar 2 operaties boven mijn hoofd hangen. Hemeltje lief... ik hoop het écht niet. Ik krijg al bang als ik eraan denk. 

Dad on duty

Geen tijd om na te denken. Er moet gewoon zo snel mogelijk naar oplossingen gezocht worden. Leuk is anders. 

Jim wordt gebombardeerd tot huisvader. Plots neemt hij alle taken van mij over: Huishouden - kinderen, daarbovenop mij nog helpen. Pff.. het is voor niemand gemakkelijk. Op dit moment is het ook nog onduidelijk hoe lang de situatie zo zal zijn en dat maakt het ook absoluut niet beter. Het éxtra schepje stress is (zeker de eerste dagen) voelbaar in huis. 

Dinsdag

Chemo-dinsdag... maar deze keer ook EINDELIJK dinsdag want vandaag mag niet alleen Mace naar het ziekenhuis met papa, ook mama moet zich melden bij de specialist. 

Het verdict... cava wel... ik kom er vanaf met 1 operatie. Zal dus maar "opgelucht" proberen zijn.. pff vind het toch een domper. Ik heb nu al zenuwen en het idee aan het gepruts in mijn knie maakt me al misselijk. De revalidatie die daarachter volgt zal ook allesbehalve aangenaam zijn. Maar wat moet dat moet. We moeten er weeral maar eens door. Fingers crossed. Door de Corona-maatregelen en de daarbij horende 50%-regel werken ze met wachtlijsten. Reconstructies aan de kruisbanden staan wel bovenaan de prioriteiten-lijst. De dokter verwacht dat de operatie de eerste week van december zal plaatsvinden. Fingers crossed. Al de tijd voor de operatie voelt echt als verloren tijd want de revalidatie start pas echt daarna. Pff.. Pff.. Pff.. 

Als 2020 nog niet geclassificeerd was als KUTjaar dan is het dat nu zeker en vast. 

Chemodinsdag

Chemo-dinsdag... maar dan nu met papa!

Om 10u melden ze zich aan op de dagzaal. Ondanks dat het best rustig is in het ziekenhuis duurt de dag lang. Hun geduld wordt al onmiddelijk op de proef gesteld. Mace vind het zelf helemaal oké dat papa meegaat. Totaal geen moeite met aanpassen! Toch weeral trots op ons klein mannetje.. zich zo flexibel opstellen. Kleine topper! 

Rond 14u zien ze de prof en mogen ze naar huis vertrekken. See you next week! Nu thuis bekomen en zijn lichaampje de kans geven om te herstellen maar dat doet hij keer op keer super goed. 

Supermace 🤍