Lang verhaal kort

Een lang verhaal kort maken? LAAT ONS GERUST! Zowel mama als Mace zijn momenteel opgenomen in het ziekenhuis. Wanneer stopt het? Waarom zijn de rustweken altijd zo vervloekt? We blijven positief maar hoeveel kan een mens hebben? Serieus. Ze zijn ons goed aan het testen. Keep on smiling. Blijven zwemmen. 

Geplande operatie 

Voor mama vandaag dan eindelijk de reconstructie van de voorste kruisband. EIN-DE-LIJK. De tijd hiervoor voelde echt aan als verloren tijd want de revalidatie begint pas nu. Gisteren, de dag voor de operatie, was ik heel zenuwachtig. Er kon met mij nog maar weinig worden aangevangen (sorry schatje!). Ik ben zenuwachtig voor de eigenlijke operatie maar eigenlijk nog meer van het feit dat ik een tijdje van de wereld zal zijn en moest er iets zijn met Mace dat ik er niet ben. Jim stelt me de hele week gerust. De kans is klein... i know... maar het is nu niet bepaald dat wij al veel geluk hebben gehad met zo'n dingen de laatste tijd. 

Op D-day viel er een rust over mij: lets do this. We zetten Mace af bij Omi en merken dat hij warm aanvoelt. 37,8... dat ga je hier niet menen he?! Really?! We besluiten hem perdolan te geven en richting ziekenhuis te rijden want ik moet me echt aanmelden nu. Ik maak me zorgen. Écht zorgen. Terug koorts is sowieso contact nemen met Leuven. Ik doe zo'n dingen. Als mama voel je sommige dingen aan en als ze zich slecht voelen hebben ze gewoon hun mama's nodig toch? Waarom net nu... waarom? Ik betwijfel uiteraard niet dat Mace in goede handen is. Ik moet het gewoon even loslaten. 

Eens op de kamer is er twijfel over het soort verdoving. Hier krijg ik de kriebels van. Ze spreken plots van een spinale verdoving, te vergelijken met een epidurale verdoving. Het idee dat ik alles kan horen en zien schrikt mij enorm af. De stress is terug heel erg aanwezig. Klein gelukje is dat ze mij om half 11 al komen halen ipv het eerst afgesproken half1. Ik ga er dus sneller vanaf zijn! Yes! 

Operatiekwartier 

Eens op het operatiekwartier krijg ik eerst een spuit tot in een bepaalde spier in mijn been. Deze zal 16/18uur de ergste pijn maskeren. Pittig prikje... vies gewroet.. maar opzich snel gefixt! Daar zijn we al vanaf: check! 

Ik heb het geluk een super lieve anesthesist in opleiding te hebben die écht luistert. Ik geef aan dat een spinale verdoving mij koude rillingen geeft maar dat ik uiteraard hun deskundig advies volg. De anesthesist geeft toe dat zo'n spinale echt geen pretje is en hij ervoor gaat zorgen dat ik onder narcose kan zoals eerst gecommuniceerd. Pfieuw! 

Op de operatietafel beef ik toch wel echt van de zenuwen. Spannend. Het is van mijn 3 jaar geleden dat ik nog eens op een operatietafel lag en ook al bezocht ik het afgelopen jaar 3 keer het operatiekwartier in Leuven met Mace.. het is toch net anders als jij diegene bent die er ligt. Ik probeer me sterk te houden met de gedachte dat ons klein spook veel engere operaties heeft doorstaan als een echte kanjer... Mama kan dat ook! 

Er is ruimte voor een lach en een mopje. Ik voel mij wel veilig. "Tijd voor het aperitief!", zegt de anesthesist. "Och das hier met cava", grap ik terug. Wanneer 'de hoofdschotel' volgt ben ik snel helemaal van de wereld.. ongetwijfeld het beste dutje in jaren. 

Auw.. 

Dat het pijn ging doen wisten we wel zeker.. moeten we niet flauw over doen.. gekeutel in een knie.. bah! 

Ik krijg in de recoveryzaal al een extraatje om de pijn te controleren.. eens boven op de kamer vraag ik iets bij. Het doet pijn. Veel pijn. Ik bijt een paar uur door maar rond 18u twijfel ik toch de verpleging te bellen.. en net dan komt ze binnen. Ze verteld dat ze eigenlijk om 16u de volgende pijnstiller had moeten brengen en hoopt dat de pijn meevalt. Ze ziet onmiddelijk dat het mij eigenlijk echt niet afgaat en constateert tegelijkertijd dat mijn tramadol van 14u blijkbaar niet is doorgelopen en ik lig dus al veel te lang zonder pijnmedicatie. Nadeel: AUW! Echt auw.. Positieve sidenote: ik ben dan toch geen watje haha! 

Met de tramadol gaat het beter. De chirurg bezoekt mij ook nog met het nieuws dat de operatie geslaagd is. Morgen moet ik nog onder een scan en na het bezoekje van de kine en van hem zou ik het ziekenhuis dan mogen verlaten. Zijn raad: niet te stoer dan en de pijn voor zijn! Yes sir! 

Thuisfront

En dan het gevreesde berichtje van het thuisfront.. Mace heeft terug koorts en dus moet Jim contact opnemen met de oncologen. Zo gezegd, zo gedaan. Omdat Mace al meer dan een uur koorts maakt moeten ze sowieso langskomen. Na een uurtje rijden melden ze zich aan en prikken ze zijn poortkatheter aan. Corona-test en wissers worden genomen en na een uurtje komen ze vertellen dat zijn witte bloedcellen goed staan maar zijn infectiewaarden zijn aan het stijgen. 

Hij moet een nachtje blijven ter observatie. Als zijn infectiewaarden morgen minder zijn en hij de nacht goed doormaakt zouden ze naar huis mogen. Fingers crossed. 

Rot