Emma

De allermooiste glimlach

Je hebt zo van die kinderen die je met 1 blik kunnen raken tot in het binnenste van je ziel. De timing en setting van die ene blik is ook niet onbelangrijk. We waren net voor de allereerste keer toegekomen in het uz leuven. We wisten nog niet wat ze gezien hadden op de scan in sint augustinus, waarom we overhaast naar een universitair ziekenhuis moesten rijden, laat staan op welke dienst we gelegd waren.

Een of andere arts komt ons uitleggen dat we op kinderoncologie liggen. Jimmy kijkt haar wat vragend aan en ze verduidelijkt zichzelf met de kei harde woorden: kinderKANKERafdeling. Dat nieuws sloeg in als een bom zoals jullie ondertussen wel weten. Het is een scene die zich nog regelmatig afspeelt in mijn hoofd en mijn maag krimpt nog elke keer bij elkaar. Kanker... arme kindjes... 

We zoeken ons een weg richting koffiezet om het nieuws een beetje te laten zakken. De mensen die mijn blogs al van het begin aandachtig meelezen weten dat we toen op de gang onmiddelijk stuiten op een meisje. Een kalend hoofdje, mager postuur en wankelende beentjes maar de allermooiste glimlach op haar vrolijke snoet. Een beeld dat mij voor de rest van mijn leven zal bijblijven. Een confronterend beeld maar tegelijk straalde ze zoveel kracht uit. Dat meisje kreeg iets later, terwijl Mace aan zijn chemo-traject begon, een naam: Emma. 

Op die paar seconden dat we Emma´s glimlach voor het eerst zagen werd ze voor mij het boegbeeld van vechten tegen kanker. Kinderen vechten kei, kei hard maar mét een glimlach op hun gezicht. En een glimlach van een kind dat aan het knokken is tegen zo´n eng, vies beest, zo´n glimlach veranderd je voor de rest van je leven. Emma gaf ons op die paar luttele seconden en zonder dat ze het zelf doorhad kracht. Kracht en hoop. Emma´tje. 

Emma vecht tegen een neuroblastoom, niet te vergelijken met Mace zijn hersentumors. Een neuroblastoom is goed te behandelen maar bij een herval zakt de genezingskans plots naar amper 40%. Veertig procent kans om je kleine meid te zien opgroeien. Hard te verteren nieuws voor Emma´s warme gezin. Moedig als ze is danst Emma haar weg door de behandeling. Emma is ook altijd op dinsdag in Leuven zoals Mace. Af en toe word er eens een chipje gedeeld tussen die twee, altijd wisselen ze een glimlach uit. Mijn hart verwarmt altijd als we Emma en haar mama tegenkomen. Zoals ik al zei werd Emma voor mij een voorbeeld. Een boegbeeld. Ik heb zo veel respect voor dat kleine meisje met die neverending glimlach. 

Wereld op zijn kop

Zaterdag. We hebben er net een super fijn tuinfeest opzitten bij Jimmy zijn tante. We rijden naar huis wanneer ik stuit op een hartverscheurend bericht. Emma is heengegaan. Met een bibberende stem vertel ik het nieuws tegen Jimmy. Hij weet ook erg goed wie Emma is. Met ongeloof in zijn stem vraagt hij: "Welke Emma?". Ik barst in tranen uit. Hij weet genoeg. We zitten 45 minuten in de auto. Ik kan niet stoppen met huilen. Emma... 

Mijn hoofd kan er niet bij. Begin Juli zaten we nog samen in de wachtzaal. Mijn gedachten gaan van het ene uiterste in het andere. Ik voel me verslagen. Ik denk aan Emma´s mama en papa... mijn hart breekt nog meer. Dit is niet te verwerken verdrietig nieuws. Ik typ een berichtje naar Emma´s mama. Woorden komen te kort. Veel te kort. 

We rijden onze oprit op en ik raap alle stukjes van mezelf bij elkaar. Sterk proberen zijn voor die twee jongens op de achterbank. Ik slaag erin. Voor even... 

Ik kleed Mace uit om hem in zijn bedje te leggen en ik word overspoeld door angst. Ik geraak in paniek en ik stort in. Een paniekaanval... Ik begin te snikken en probeer verder te doen met wat ik bezig ben. "Komaan Eline, niet nu. Niet bij Mace". Verschonen, pyjamatje aan en wanneer ik zijn slaapzak toerits zak ik weg rond Mace zijn nek. Ik schreeuw, ik adem te snel en hyperventileer. Compleet in paniek haalt Jimmy me weg bij Mace. In foetushouding probeer ik mezelf bij elkaar te rapen in Lewis zijn lege kamer. Jimmy troost Mace en wanneer die enkele minuten later gekalmeerd is en aan zijn nacht begint mag ik mezelf verliezen in zijn armen. 

Ik heb zo´n bang dat dit ons ooit te wachten staat. Dat ik zélf afscheid moet nemen van mijn tweede meesterwerkje. Dat kan ik niet. Dat wil ik niet. Dat is zo onnatuurlijk. 

Zo´n groot verlies als Emma herinnert ons eraan dat je tegen kanker eigenlijk niet ´vecht´, je geeft je over. Met opgeheven hoofd begin je aan je pad en je kan alleen hopen dat het universum aan je kant staat. 

Emma

Woorden komen me nog steeds te kort. Emma´s glimlach zal voor altijd gegrift staan in mijn geheugen. Emma zal voor altijd gelijk staan aan kracht, hoop en moed. Ik zal hier thuis kaarsjes branden voor Emma en haar familie, bellen de lucht in blazen voor Emma, ballonnen naar de hemel sturen,... 

Emma, zoek de allermooiste regenboog uit om daar tot in de eeuwigheid op te dansen met die allermooiste glimlach van je. Lach nu en dan zo hard dat de zon van bovenaf ons verblind. Waak over je familie en blaas gelukskusjes naar alle vechtertjes die jouw voorbeeld volgen en de strijd aangaan met een glimlach op hun strijdlustige gezichtje. 

Rust in Vrede, Emma.