Uit ons lood

Zoals jullie weten mocht ik vanmiddag contact opnemen met de arts in Leuven om zo de resultaten van de scan te weten te komen. Zo gezegd, zo gedaan, iets na 13u30 vraag ik aan de jongens om 2 minuten stilletjes te zijn zodat ik 'even snel', tussen de soep en de patatten, kan bellen.

Nietsvermoedend zet ik me neer in de zetel om met kinderoncologie te bellen. Ik krijg een vertrouwde stem van iemand die daar op de dienst werkt aan de lijn, die me doorverbind met de arts die met ons mag communiceren. Normaal krijgen we altijd een assistent (arts in opleiding) aan de lijn, deze keer krijg ik "Professor R." aan de lijn. Onbewust denk ik bij het horen van de prof al: 'FUCK! Foute boel". 

Prof R.

Het feit dat de leidinggevende prof mij te woord staat blijkt ook effectief foute boel te zijn. De scan was allesbehalve zo goed als wij dachten. 

Na het horen dat de scan 4-maandelijks kon doorgaan en de poortkatheter eruit mocht (vorige week), gingen wij er echt wel vanuit dat het allemaal oke was. Goed nieuws. Maar niet dus... In Leuven verschieten ze duidelijk even hard van de tegenstrijdige feiten: Mace die het fantastisch doet, en de beelden die toch wat anders laten zien. Als ze twijfelden hadden ze noooooooit al met ons gecommuniceerd over de nieuwe scan op 4 maand ipv 3 en de toekomstplannen om de poort te verwijderen. *Zucht* 

Het nieuws haalt ons even volledig onderuit. Dit hadden we NIET zien aankomen. 

De prof verteld mij rustig dat de hersenvertrikkels opgezet zijn en ze ook iets vergroot zien aan de oogzenuwen (ze haalt er een aantal Latijnse termen bij, maar ondanks onze ongewilde medische opleiding van de voorbije 3 jaar begrijp ik er weinig van). Het eerste nieuws blijkt het minst erge. Al het voorgaande duidt namelijk op een drain die niet meer naar behoren functioneert. Niets levensbedreigend, als er tijdig ingegrepen kan worden. Er hangt dus een operatie boven Mace zijn hoofdje. 

Het tweede nieuws hakt er meer in. Ze kunnen namelijk niet zeker zeggen of de hersentumor aan de hersenstam gegroeid is, ze zien wel meer verkleuring. Ooit legden ze ons uit dat de verkleuring actieve kankercellen aanduidt. Meer verkleuring betekent dus meer actieve kankercellen. Die willen we absoluut niet. Ik hoef er geen tekening bij te maken hoe celdeling in ons lichaam werkt en hoe snel zoiets zou kunnen ontketenen. 

"Gaat het, mama?" "Euh, ja?" 

Ik weet op dit moment eigenlijk zelf niet meer of het gaat. Ik hou me sterk. Wat nu? 

"Nancy van de planning gaat je opbellen maar we verwachten jullie morgen om 8u45 in Leuven." 

Telefoontjes

Ik beëindig mijn telefoongesprek met de prof en bel onmiddellijk naar Jimmy. Ik hoor dat hij het erg druk heeft:

"stoor ik?" 

"Nee schat, maar zeg het even snel."

"Bel me dan maar terug als je tijd hebt." 

Ik druk snel af voor de eerste tranen verraden dat ik bel met slecht nieuws. Ik bel onmiddellijk verder met de eerste in mijn belgeschiedenis. De volle lading tranen. Ik snap er niets van. Terwijl ik mijn verhaal doe, kijk ik naar Lewis en Mace die zonder enig besef samen snoepjes delen op de trampoline. Wat een mindfuck. 

Ik stop het gesprek met mijn vriendin om een telefoongesprek uit Leuven aan te nemen. Nancy van de planning. Het is menens. We krijgen onmiddellijk 3 spoedafspraken voor de volgende dag. Ik noteer vluchtig op een post-it welke tijdstippen we waar verwacht worden. 

08u45 - specialist oogarts om naar de druk op de oogzenuwen te kijken, van daaruit nemen ze ons er direct tussen op radiologie voor een CT van het drainverloop, en dan moeten we ons aanmelden bij kinderoncologie voor een bespreking met het ganse team. 

Net daarna belt Jimmy me terug. Zijn werkdag zit er net op. "fuck seg"... ja... Zeg dat wel. 

Zekerheid