Realiteit-check

Het is weer zo'n dag waarop de realiteit iets harder in ons gezicht slaagt. Terwijl andere mama's zich zorgen maken over de typische september-snottebellen maken wij ons zorgen over tumors... kanker... (en dat is geen verwijt! Ik was ook zo'n mama!) Wat een zorgen hebben wij toch boven ons hoofd hangen. Zo surrealistisch... 

De ene moment geniet ik van mijn 2 kereltjes die samen aan het spelen zijn en genieten van elkaars aandacht, en de andere moment ben ik onderweg naar Gasthuisberg voor weeral zo'n spannende dag met mijn kleinste schaapje. 

Waarom jij toch Mace? Waarom laten ze kinderen niet met rust? Waarom heb jij niet het recht op een jeugd zonder zorgen? Wat hebben wij toch misgedaan om zo te moeten inboeten? 

Zenuwslopend 

De weken die voorafgingen op de scan waren heftig. We zijn de rust ingegaan met een ongeplande opname zoals jullie weten. Relatief snel mochten we huiswaarts keren maar het werd er allesbehalve beter op.

Mace weende plots terug veel. Amper uit te houden. Ik had het zwaar en werd zelf een tikkende tijdbom. Er waren dagen bij dat ik me moest vooruitslepen en me 's morgens afvroeg "waarom?". Ik had er allemaal geen zin meer in. Ik wist al op voorhand hoe de dag er ging uitzien en had er allesbehalve zin in. 

Ik heb ook angst gevoeld voor een verstopte drain. Die mogelijke verstopping hangt als een donderwolk boven mijn hoofd. Ik heb daar zo'n schrik voor. Ik wil echt niet dat ze nog eens in zijn hoofdje gaan snijden en dat ik weer moet vrezen voor zijn leven omdat hij elke seconde maar verder en verder lijkt weg te glijden. Ik wil dat nooit meer meemaken. 

Aan het einde van rustweek 2 hebben we de oorzaak gevonden. Mace zijn 4 kiezen komen tegelijkertijd door! Auw! Niet moeilijk dat hij zo uit zijn doen was de afgelopen twee weken. De oorzaak ontdekken geeft mij rust. Ik start de derde week dan ook vol goede moed. 

Drukke dag 

Er staat heel wat op de planning vandaag. Ze hebben zoveel mogelijk samen gepland zodat we niet over en weer blijven rijden. 

8u - aanmelden op dagzaal voor bloedcontrole 

9u - afspraak bij de cardioloog 

10u25 - Mri scan onder narcose met contrast

Daarna mag Mace even "rustig" op zijn positieve komen na zijn tripje in dromenland en van zodra hij terug helemaal op deze wereld is mag hij starten met zijn dubbele chemo. We blijven dan ook slapen in Leuven en mogen na de 24-uur spoeling vertrekken naar huis. 

De scan 

De controle scan... moment van de waarheid.. snel weten we hoe de stand van zaken is binnenin jouw kleine hoofdje.

Het is een scan waar we zelf achter gevraagd hebben en geloof me Mace... op de moment dat ik naast je bedje wandel richting de kelder waar ik je alweer onder narcose ga laten brengen, vraag ik me af waarom we hier in godsnaam achter gevraagd hebben. Ik vraag me ook af wat ik hier alleen doe en waarom Corona ervoor zorgt dat Jimmy hier niet bij mag zijn om mij recht te houden en ik hem. Op wie moet ik nu terugvallen als ik sebiet weer in die wachtzaal moet gaan zitten waar mensen wachten op foto's van hun verstuikte enkels etc? Ik adem even diep in en uit... doorbijten... sterk zijn... voor jou Mace. 

Je bent deze keer zo teleurgesteld in mij. Je hebt honger en ik mag je niets geven. Ik zie de frustratie in jouw oogjes: "allee mama ik heb honger, waarom snap je dat nu niet?" Het breekt mijn hart dat ik het je niet kan uitleggen. De verpleegsters komen vertellen dat de scan iets vervroegd is en dat is goed nieuws want dan moet jij minder lang vechten tegen dat verschrikkelijke hongergevoel in je buikje.

Droom maar mooie dromen

In de kelder begeleidt een heel lieve verpleegster je tot aan de ruimte waar 3 jonge anesthesisten op ons wachten. Je bent onder de indruk. 3 groene mannetjes met een wit mondmasker, groen hoedje en knal blauwe handschoenen. "Waar zijn we nu weer?", zie ik je denken. Je verslikt je in de vloeistof die ze inspuiten om je in slaap te brengen en dat is even een vies zicht. Je oogjes draaien weg van deze wereld terwijl je blijft proesten. "We gaan goed voor hem zorgen mevrouw! Erewoord!" en ik verlaat de ruimte en laat je slapend achter bij 4 mensen die ik nooit eerder ontmoet heb.

Dit gevoel went nooit. Ik kan niet wachten tot ze me roepen en ik terug bij je kan zijn. Veel ruimte om te bekomen is er vandaag niet want van zodra Mace terug helemaal bij bewustzijn is starten ze de dubbele chemo. Tandjes bijten.