Buitenlucht

Buitenlucht... Hoe ruikt dat alweer? HAHA grapje! Alhoewel... ondertussen dag 7 in gasthuisberg en we verlangen elke dag een beetje meer naar thuis. We verlangen naar de normale gang van zaken, homemade eten i.p.v. ziekenhuiskost, de jongens die richting voordeur snellen als Jimmy thuis komt, Lewis die in overdrive gaat na schooltijd, onze eigen douche, gaan en staan waar we zelf willen, 's avonds neerploffen in onze nieuwe zetel, genieten van een wijntje na een heavy dag huismoederen, een wandelingetje maken met Baloe, een fietstochtje tussen de herfstige buien door en vooral ons eigen bedje! De kleine dingen... je weet pas dat dat eigenlijk de grote dingen zijn als je ze moet missen. Zo vanzelfsprekend dat we er te weinig van genieten. 

Goed nieuws! 

De dokter kwam de afgelopen dagen met niets dan goed nieuws! Mag ook al eens he... Allereerst blijven Mace zijn bloedstalen momenteel negatief testen op het vieze beestje. Geweldig nieuws! Het wil niet alleen zeggen dat de antibiotica zijn werk doet, het wil ook zeggen dat het beestje zich niet heeft vastgezet op de poortkatheter, verduidelijkt de arts. En wat als het wel zo had geweest? Dan had de poort eruit gemoeten. Operatie #4 hing dus even boven ons hoofd te dreigen zonder dat we dat zelf wisten! En maar goed ook... Ik ben blij dat de dokter het nu pas aanhaalt want ik weet niet of ik die dreiging had kunnen verdragen momenteel. Eind goed, al goed! Supermace heeft het vieze beestje verslagen zoals superhelden dat doen! 

Nog een goed nieuwsje... Maandag mogen we naar huis! We kunnen dus al echt beginnen aftellen. De prof "grapt" al een beetje dat wij de logée'tjes van dienst zijn momenteel. Mace voelt zich ondertussen terug kiplekker maar ze kunnen uiteraard geen risico's nemen en zoals jullie wel weten moet antibiotica altijd uitgenomen worden. Alleen jammer dat die penicilline via infuus moet om de 4 uur en we die niet mee naar huis kunnen nemen. We zitten hier dus letterlijk onze tijd uit momenteel. 

Can't stop, Won't stop, ... NOG een goed nieuwsje... Leuk he! Normaal gezien hadden we maandag mogen vertrekken naar huis om dan dinsdagochtend hier al terug te moeten zijn voor zijn chemo. Ondertussen hebben de artsen het doorgesproken met de profs en mag hij maandag zijn chemo krijgen. Chemo, antibiotica en dan naar huis. We kunnen dan een weekje bekomen en op ons plooi komen en vooral even niet denken aan het ziekenhuis. Of toch proberen. 

Kers op de taart

De dokter weet dat ik het lastig heb om Lewis zo lang én vooral zonder voorbereiding zo lang niet te zien en sluit daarom ons gesprek af met écht een kersje op de taart. We mogen dit weekend tussen de antibiotica-toedieningen van de namiddag even samen met Mace de dienst verlaten. Concreet krijgen we dus een drietal uurtjes vrij. Natuurlijk gaan we die moment benutten om ons grootste spook even te zien! Oh mannekes, ik mis die zo hard! Een week lijkt misschien niet lang.. 10 dagen lijkt misschien te overbruggen maar zonder aankondiging, onverwacht, valt mij dat toch zwaar. Ik baal er zo hard van dat ik hem hierop niet heb kunnen voorbereiden en geef mezelf dan ook de schuld van de traantjes 's morgens aan de schoolpoort. Ik zal heel blij zijn dat voor hem het leven terug in zijn normale doen hervalt.  Lewis begint op een leeftijd te komen dat hij bepaalde dingen toch begint te snappen... en dat Mace vaak met mama naar het ziekenhuis moet valt nu eenmaal niet te ontzien in ons dagelijks leven. We hebben allemaal wel nood aan wat structuur, houvast en voorspelbaarheid.

Hoogtepunten

Als ik nadenk over welke positieve dingen deze week ons heeft gebracht is dat toch wel dat Mace hier iedere weekdag tot de max heeft kunnen profiteren van allerlei therapieën. Vooral met de kinesist heeft hij zo hard gewerkt en zijn grenzen verlegd. Hij kruipt nu! Het is nog meer 'tijgeren' zoals ze dat noemen maar hey.. hij geraakt vooruit en dat is toch wel het belangrijkste zeker! Weeral een nieuwe wereld die voor hem opengaat. Zoveel te zien, Zoveel te ontdekken. 

Naast de Kine kwam ook de muziektherapeute regelmatig bij ons op bezoek. Mace geniet daar zo hard van. Hij houdt van muziek en is zo gefascineerd door haar gitaar en welke geluiden daar uitkomen. Onze week werd afgesloten door een combinatie van kinesitherapie en muziektherapie. Mace was nog nooit zo gefocust en heeft zo'n mooie dingen laten zien. Het siert hem enorm dat hij zo nieuwsgierig en geïnteresseerd is. Hij wil vooruit! Hij wil nieuwe dingen leren en nieuwe dingen ontdekken. 

K*T