Ongeluk komt nooit alleen

Ongeluk

Ongeluk komt nooit alleen. "De wet van Murphy" zoals ze zeggen. Awel, Murphy mag stilaan zijn koffer nemen en verhuizen naar iemand anders zijn leven hoor. Bye! See you never again, Murphy! 

Vorig weekend reed er iemand in op onze auto. Gelukkig enkel materiële schade! Natuurlijk niet leuk, extra kosten en gedoe maar het is 'maar' materiaal. Wij kunnen dat dan ook heel goed relativeren. Volgende week gaat de auto al naar de carrosserie en lappen ze hem op. De verzekeringen vechten het verder onderling maar uit en met een beetje geluk krijgen we onze vrijstelling nog terug. Hoofdstuk afgesloten. 

En toen kwam Murphy... 

Een ontspannend fietstochtje

Maandagochtend, 2 november, een brugdag. Het is dus zo'n maandag die aanvoelt als een zondag. Ik heb al een rustige ochtend achter de rug met de kindjes en een paar huishoudelijke taken wanneer ik beslis om de fiets te nemen met Lewis om de krant te gaan halen waar wij instaan. Leuk toch? Lewis geniet er echt van om achterop te zitten en in de krantenwinkel vind hij het geweldig om onze foto te herkennen in de krant.

Kranten: check! 
Gelukkig kind achterop: check!
Missie geslaagd lijkt mij! 

Tot we terug willen vertrekken en een enorme windstoot uit de zijstraat ervoor zorgt dat we samen op de grond belanden.   Ja... belachelijk he... ik ben letterlijk van mijn sokken geblazen. Mijn linkerknie incasseert de volledige klap. 

Enkele vriendelijke voorbijgangers helpen ons recht en zorgen ervoor dat we thuis geraken. Enorm dankbaar voor! Zéker in deze tijden! Eens thuis blijf ik jammer genoeg pijn hebben en heb ik geen controle over mijn linkerknie. Ritje naar de dichtstbijzijnde spoed dan maar... 

Eindbalans: platte rust... miniscus gescheurd en zo snel mogelijk onder de MRI. De scan zal uitwijzen hoe en waar de scheur zich juist bevind en tot dan is het bang afwachten of ze moeten opereren. 

Murphy... F*ck you Murphy... 

Soap

Ook al begint ons leven op dit moment op een slechte soap te lijken waarin de familie tegenslag na tegenslag moet verwerken, moeten we toch direct verder nadenken en naar oplossingen zoeken. 

Mace moet naar Leuven... hoe dan ook... maar hoe? Mama ligt eruit en dus is het nu de beurt aan papa. Ik vind het best spannend en het is ook best een dingetje om het los te laten maar er is echt geen andere optie. Ik heb te veel last en kan zelfs met krukken weinig doen in Leuven. Kwestie van me erbij neer te leggen. Papa gaat naar Leuven. Punt. Uit. Én papa kan dat! Even goed als mama!

Mace doet het ook enorm flink en doet alsof er niets anders is. Jimmy verteld dat Mace heel de dag "mama mama mama" ligt te brabbelen. Onbewust of zou hij het ergens beseffen dat het best een beetje vreemd is dat mama er niet is? Desondanks past hij zich mega flink aan! 

Tegen 15u loopt de naspoeling van de chemo af en komen ze terug naar huis. Ik tel af! 

4/11/2019

Het is vandaag weer zo'n dag dat me zwaar valt... 4 november... 4 november vorig jaar gaven we Mace voor het eerst uit handen in de armen van een chirurg. Een goede chirurg! Dokter de Vloo.. een dokter die ik vertrouw.. een naam waarbij ik zucht van opluchting als hij in februari 20 opnieuw geopereerd moest worden. 

4 november... een open-hersenoperatie... 

De uitleg van de operatie maakte ons misselijk... de risico's maakte ons zenuwachtig... het wachten op nieuws van de operatie... de nacht op de intensive care... indrukken voor de rest van ons leven vrees ik. 

Ergens ben ik ook trots op waar we nu staan na een jaar... de littekens zijn zo mooi genezen en Mace evolueert nog élke dag. Een knappe kerel is het! Eentje om fier op te zijn. 

De foto hieronder roept dan ook heel gemixte gevoelens op... Verdriet, onmacht, zenuwachtigheid maar ook trots en heel veel liefde. Het pyjamaatje dat hij draagt hou ik dan ook met heel veel zorg bij. Het is er eentje dat ik niet kan wegdoen. Ik ben eraan gehecht. Het zit in zijn herinneringendoos en zal daar ook blijven. Mijn klein sterk olifantje. 

Doorgaan