Heftige reactie op narcose

Vandaag was het moment weer daar. Tijd om een kijkje te nemen binnenin je knappe kopje. Tijd om polshoogte te nemen bij onze ergste vijand: de tumor. Vier maanden vlogen weer om alsof het niets was. Een vingerknip en het is weer daar: tijd voor de MRI. 

Het is de eerste keer dat er 4 maanden tussen 2 MRI's zit. We komen van elke 3 maand en al lijkt dat verschil verwaarloosbaar, scheelt dat voor Mace toch een narcose en een portie straling per jaar. 

Poortkatheter

We worden opgewacht door 2 verpleegsters in vol kerst-ornaat. Ze dragen kerstdassen, kerst oorbellen,... Het is echt leuk om te zien. De sfeer is allesbehalve eentje van een oncologisch dagzaal en dat is mooi om te zien. Mace is direct op zijn gemak en laat zonder problemen zijn temperatuur meten, saturatie meten, bloeddruk,...

Bij het aanprikken van de poort merken we direct problemen op. Ze kunnen vloeistof inspuiten, maar krijgen geen druppel bloed. Ik weet eigenlijk direct hoe laat het is. Het poortje richting slagader laat ons in de steek. Althans dat vermoeden ze... Een CT later op de dag moet dat vermoeden bevestigen. Voor nu: haasten richting MRI, want daar wachten ze op ons. Het rotte is dat de poortkatheter geen dienst kan doen voor de narcose en dat alles dus een beetje anders zal lopen. Anders vind Mace altijd moeilijk. Hij vindt alles prima in het ziekenhuis, kent de procedures, maar vanaf er iets anders dan anders loopt heb je hem tegen. 

Narcose 

Zo ook nu... Het maskertje met slaapgas wordt ingezet en Mace geraakt in paniek. De anesthesiste probeert eerst nog een verhaal over gevechtspiloten van F16-vliegtuigen maar Helloo... Mijn kind is 4... Verdienstelijke poging maar Mace begrijpt er uiteraard niks van. Korte pijn dan maar... 💔

Eens Mace slaapt moet ik meer dan een uur op hem wachten. Het is vandaag een dubbel onderzoek: MRI van de hersenen en de wervelkolom. Deze laatste checken ze op eventuele uitzaaiingen. Wachten gaat altijd even goed, en het laatste kwartier weet ik met mezelf geen blijf. Ik haat het om hem niet in het oog te hebben. Dat blind vertrouwen gaat me maar moeilijk af. Ik ben er graag bij.

Foute boel

Iets na 12u komen ze me halen om te zeggen dat de scan achter de rug is en alles goed is verlopen. Ze brengt me richting de ontwaakzaal. Ik zie Mace en ik zie direct dat het niet goed is. Hij slaapt nog erg diep en zijn huidskleur is gelijkend aan het laken onder hem. Hij ziet grauw, lijkbleek,... Mijn vermoeden wordt bevestigd, want hij heeft extra zuurstof nodig. Dit is nog nooit voorgevallen met het MRI-roesje.

Mits de zuurstof stabiliseert zijn saturatie. Ik zit er een uurtje naast wanneer de anesthesist hem komt wakker schudden. Mace trekt 1 oog open, reageert niet, laat zijn ogen terug wegdraaien en slaapt verder. Dat ene oogje open was kennelijk voldoende om ons te ontslaan op de ontwaakzaal en ons richting boven te sturen. Ze koppelt pas nadat ze het vervoer opgebeld heeft  de zuurstof af, en Mace zijn saturatie dropt onmiddelijk. Ik heb het in de gaten, maar beslis dat ik liever boven ben - op onco - waar ik het volste vertrouwen heb.

Eens boven communiceer ik onmiddelijk over zijn toestand en ze checken zijn waardes onmiddelijk. Mace zijn bloeddruk is angstaanjagend laag (60/33), een saturatie van amper 85 en zijn pols is ook niet de van het. Ze overleggen met de arts en hangen hem aan de monitor om hem vanop afstand te volgen.

In het dossier van beneden lezen ze dat hij 3x dexo kreeg toegediend. De dosis was dus HOOG. Dat verklaart waarom hij zo heftig reageert. Ik wijk geen mm van zijn zijde en hou de wacht.

Zijn waardes stabiliseren traag. Het duurt bijna 2 uur om terug een reactie uit Mace te krijgen. Eens hij wakker is, is hij ook wel direct alert en zichzelf. Hij wil drinken, eten en nog een beetje slapen. Doe maar schat! Het engste is voorbij. Ik kan terug een beetje ademhalen. 

CT scan

Eens Mace gegeten en gedronken heeft, moeten we nog naar de CT-scan om uitsluitsel te krijgen over de poortkather. Nog een beetje extra straling op deze doordeweekse dag...

Het gaat super vlot. We komen beneden en mogen bijna onmiddelijk voor de foto gaan. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat Mace er geen zin meer in heeft. Hij wil gewoon bij mama zijn en dat maakt hij iedereen duidelijk. Gelukkig is een CT zo gefikst.

Zodra we terug in de dagzaal aankomen staat de prof ons al op te wachten... Het vermoeden wordt bevestigd. Mace is zijn poortkather ontgroeid. Het buisje dat aansluit op de slagader is ontkoppeld door het groeien. De poort moet er dus uit. Een nieuwe operatie dringt zich op. Pff.

We hebben nog geen zicht op wanneer deze operatie zal doorgaan. We moeten wachten op telefoon. Nieuws van de MRI laat ook op zich wachten tot 2 januari.

Dat worden weer zenuwslopende weken.