Operatie: verwijderen van de PAC

Operatie: verwijderen van de PAC

Operatie nummer zoveeeeel... Ik weet exact de hoeveelste. Een cijfer dat niet hoort bij een vierjarige, maar het is nu eenmaal niet anders. Elke keer is er te veel aan, maar deze keer hangt er toch een positieve noot aan vast. We nemen afscheid van de poortkather. Het onderhuidse bultje dat ons iedere dag herinnerde aan het feit dat er liters chemo in dat knappe lijfje gepompt werden.

Het verwijderen van de PAC voelt ook wel een beetje als een streep onder het chemo-hoofdstuk... Al durf ik dat amper schrijven. Bang dat ik het zou jinxen en het bij de volgende scan plots mis gaat. Maar laten we daar vooral niet van uit gaan. Hij doet het zo goed. De tumor slaapt. Het is nu wel tijd geworden om afscheid te nemen van deze tastbare herinnering. We zijn er klaar voor!

En voor ik "WE" kon schrijven ging er best veel (mentale) voorbereiding aan vooraf. Mace zag het echt niet zitten. Het idee dat ze een deeltje van hem gingen afpakken maakte hem bang. De poort zit er al van voor zijn derde vermaanddag. Voor hem is dat dus echt deel van zijn lichaam. We hebben hem uitgelegd hoe het zit, dat het stuk is en er geen bloedjes meer uitkomen. Op de duur had hij er vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Nu zijn WE er pas echt klaar voor! 

OKA

Eigenlijk ging alles super vlot deze keer! Exact hoe het hoort! Mace stond al erg vroeg op de rol, waardoor hij amper doorhad dat hij nuchter moest blijven en hij zijn vrolijke zelf bleef. Eens toegekomen konden we direct door naar het lokaaltje om hem te wegen en te meten, waarna de man van het vervoer ons al stond op te wachten aan het bed.

"Ah hier se onze Mace! Jou ben ik niet vergeten hoor maat!" - ja... Zo gaat dat dan als je zovaak in het ziekenhuis komt. Zelf in een fabriek als het uz leuven kennen ze hem en onthouden ze hem. Voor Mace wel fijn, want zo voelt het direct vertrouwd.

We zijn amper geïnstalleerd in het voorbereidend lokaal van het OKA of ze komen ons al halen om richting de zaal te gaan. Doordat zijn poort niet meer functioneert zullen ze hem in slaap doen met een gasmaskertje, waarna ze prikken als hij slaapt. Efficiënte aanpak, maar voor Mace is dat allemaal anders dan anders en dat werkt niet zo geruststellend. Hij vecht tot hij slaapt. Ik spreek hem moed in, maar hij is overstuur. Niet fijn om hem zo achter te laten.

Ik blijf zitten in de wachtzaal van het operatiekwartier. Ik ben graag in de buurt, zodat ze me zo snel mogelijk bij hem kunnen laten als hij ontwaakt. Het is het idee.

Mijn zenuwen zijn relatief onder controle. Het is misschien raar om te zeggen, maar in de weegschaal van wat we al eerder meemaakte is een geplande operatie peanuts. Natuurlijk vreet het aan mij dat ze in mijn kind snijden, hem pijn doen, hij weeral onder narcose moet,... Maar ik weet dat het goed komt. Het risico ligt zoveel lager, en dat maakt dat ik mijn zenuwen in bedwang kan houden. Of toch tot het laatste kwartier in gaat... Het laatste kwartier loop ik de muren op. Elke minuut is er teveel aan. Ik wil bij mijn kind zijn. Nu graag! 

Ontwaken

Het ontwaken was niet ons favoriete deeltje van de dag. Het verloopt moeizaam. Hij is boos, verdrietig, heeft pijn en hij is maar moeilijk te troosten. Ik probeer hem te sussen, zeggen dat hij flink is geweest en het voorbij is. Ik zeg dat mama bij hem is en we straks naar huis gaan. 

Zijn buikje komt intussen ook al aardig op gang. "Ik heb honger!", zegt hij. Waar ik op antwoord dat ik al ben gaan halen wat hij me vroeg, een sandwich met kaas. Waarop hij antwoordt met een bibberlip: "Was ik dan alleen??". Tgohhh mijn hartje.

De verpleegster doet ook nog een verdienstelijke poging om hem te troosten met een ijsje, maar hij reageert met de iconische woorden: "Nee, ik wil gewoon naar de Quick!".

Aangezien hij blijft klagen van pijn blijven we iets langer ter observatie en krijgt hij nog een cocktail aan pijnmedicatie. Eens de pijn onder controle is mogen we terug naar de dagzaal. 

Dagzaal kinderoncologie 

Eens op de vertrouwde dagzaal zien we al snel 'onze' Mace terug. Hij eet zijn sandwich op, en bestelt nog een appelsap + koekje bij de verpleegster. Eens hij die gouden combo op heeft is het tijd om te spelen. Onwezenlijk. Amper drie uur na de operatie zit meneer vrolijk te spelen met de garage en de auto's. Kanjer!

Na een halfuurtje spelen vind ik het wel welletjes geweest. Tijd om even te horen of we niet huiswaarts mogen rijden. "Mogen wij misschien al naar huis?", vraagt hij aan zijn favoriete verpleegster. "Tegen jou kan ik nu toch geen nee zeggen hé Mace!". Het infuus wordt verwijderd en dan  starten wij aan ons ritje richting Antwerpen. 

Herstellen 

Zoals we het van Mace gewoon zijn weet hij ons te verbazen. We geven hem de eerste dag uiteraard nog pijnstilling op geregelde tijdstippen, maar hij doet het fantastisch! Echt alsof er niks aan de hand is. Hij eet goed speelt, is actief,... Een voorbeeldige patiënt!

Dinsdag blijft hij nog gezellig thuis bij mij, voor wat extra rust en verwennerij, maar als het zo blijft kan hij woensdag al een half dagje gaan spelen op school.

Kan het amper geloven... Wat weet dat kereltje ons toch keer op keer met verstomming te slaan. Hij geneest alsof hij superkrachten heeft, onze eigenste SuperMace.

Trotse mama en papa hier. Het geeft moed. Moed om wat nog komen zal. Het voorjaar brengt nog heel wat uitdagingen op medisch gebied, met alweer de volgende operatie op 2 april. We gaan vooral onze batterijtjes proberen opladen tegen dan. Stap per stap.