Vervloekte vakantie

Jipppieeee... een weekje vakantie met ons 4! Genieten! Ondanks de Corona- maatregelen hadden we toch een paar fijne uitstapjes gepland. De eerste die er een stokje kwam voorsteken was de weerman. Zon, zomer, heerlijk en toen plots regen? Sneeuw? Wind? De typische aprilse grillen.  

Op de raarste dag van het jaar, met sneeuw en hagel in april, splitst ons gezin letterlijk even in twee. "Het is maar voor even, voor 1 dag!", waren de woorden waarmee ik Lewis overtuig dat ik straks terug kom. 

Mama en Mace rijden richting Leuven. Routine... voor zijn vincristine-chemo. Normaal is dat gewoon via dagzaal. Aanmelden, bloed prikken en richting labo sturen, goedkeuring door de kinderarts, chemo aanhangen en doorspoelen. Daarna rijden we dan, normaal, terug naar huis om te bekomen en uit te rusten. Na deze week zou Mace zijn rust beginnen. Toch altijd iets om naar toe te leven. 

"Normaal"... 

Jullie voelen de bui al hangen zeker? 

Het tweede stokje 

We wachten enorm lang. Mace is al lastig aan het worden. Sinds 10u vanmorgen zitten we hier letterlijk vast op een kamertje. Mace kan hier de slaap niet vinden. Door de wind kan ik het zonnenscherm zelfs niet laten zakken en blijft de zon dus de hele middag volop binnenschijnen. Van een dutje is dus geen spraken. We wachten en wachten... 

Mijn geduld raakt rond 14u wat op. Ik duw op het belletje en informeer naar zijn bloedwaarden. "Ik ga het navragen.", waarna we weer een uur zitten te wachten en te wachten en te wachten. (Let op, het is door paasmaandag een kortere week en omdat ze gisteren niet gewerkt hebben moeten de kindjes van 5 dagen, deze week op 4 passeren. Ik heb dus alle begrip  voor de oplopende wachttijden maar het frustreert wel.) 

Rond 15u staat de kinderarts bij ons met een leuke verrassing. Of niet. "Ik denk dat de kans klein is dat hij vandaag zijn chemo gaat krijgen", begint hij. Qua in huis vallen met de deur kan dat wel tellen. "We hebben het net al even besproken en we denken eraan om Mace op te nemen".

Ik sta letterlijk aan de grond genageld.  'Hoe? Waarom? Die is toch goed?'. Mijn gedachten vliegen alle kanten uit. Ik kan men emoties ook even moeilijk te baas. Ik ben gefrustreerd. Machteloos. Moe. Radeloos. Ik voel een krop in mijn keel komen en ik doe men best om niet toe te geven aan mijn, door frustratie gestuurde, tranen. 

De dokter kijkt hem na en legt uit dat zijn neutrofielen van 1.0 naar 0.1 gezakt zijn. Hij heeft er dus nog amper over. In combinatie met infectiewaarde rond de 100 en de koorts van de afgelopen dagen die blijft schommelen willen ze voor de zekerheid antibiotica opstarten. Ik probeer de dokter nog te overtuigen dat mijn moedergevoel nu denkt in de richting van een ontstoken oor omdat Lewis daar ook mee sukkelt. Mace is heel de dag goed en tegen de vooravond komt de koorts. Dat in combinatie met de reeks pittige nachten stuurt mijn moedergevoel gewoon richting: oorontsteking. Toch? 

De dokter spreekt me alleszins niet tegen. Het ene oor ziet er niet 100% normaal uit, het andere is moeilijk de beoordelen. "Ik ga het nog even overleggen met de prof. Als er sprake is van een opname zie je me terugkomen met wissertjes". 

De dokter wind er nog wat doekjes om, maar ik voel de bui natuurlijk al goed hangen. Geen ontkomen meer aan. Ik ben er op dit moment al heel zeker van dat we de nacht in Leuven zullen doorbrengen. Again. 

Op hotel 

En effectief... 

Voor we het weten staat de verpleging in de kamer met een plaszakje en nemen ze ook nog een staal om bacteriën in het bloed uit te sluiten. Deze gaat weeral op kweek. 

Ik heb Mace net in slaap gekregen op mijn arm na bijna 2 uur gezeur en gehuil wanneer de dokter er staat met de wissers. 'Are you f*cking kidding me?' Ik denk dat mijn gezicht boekdelen sprak want de arts in opleiding begint al met zijn relaas: 

"Oh, niet leuk. Ik ga hem nu lastigvallen met 2 wissers en dan laten we hem gerust. Ik snap dat dit heel frustrerend is voor jullie. Elke keer dat hij richting neutropenie zakt moeten jullie hier 3 dagen blijven en Mace blijkt er heel gevoelig aan."

Bla-Bla-Bla. Ik heb er weinig boodschap aan op de moment. Ik probeer Mace te sussen wanneer ze alweer 2 stokjes in zijn neus en keel duwen en dit terwijl dat arm schaap letterlijk 5 minuten had toegegeven aan zijn vermoeidheid. Ik zucht. 

Thuisfront 

Jimmy en Lewis zijn ondertussen ook onderweg naar hun doktersafspraak. Ik had graag met hem gegaan maar dat is loslaten. Ik kan onmogelijk tegelijk in Leuven en Malle zijn. Lewis sukkelt al 3 weken met oorpijn en dus bezoeken we nu voor de 3de keer de dokter met hem. 

Ik licht Jimmy in over het feit dat we opgenomen worden en dus niet naar huis keren vanavond. Mijn lijf borrelt gewoon van de frustratie en stress. Ik krijg geen woord meer rustig over mijn lippen. Ik doe men best om niet te veel te snauwen en te happen want voor Jim is dit ook absoluut niet leuk of simpel. Al een geluk kent hij mij. "We bellen sebiet wel even terug". 

Ik leg de telefoon neer en dan ontsnapt de eerste traan. Hoe lang houden we dit tempo nog vol? We leven al 1,5 jaar op deze manier... Zo gejaagd, vol stress, miserie, voortdurende verassingen, addertjes onder het gras, zonder rust,... Ik heb even het gevoel dat zelfs mijn automatische piloot gaat crashen. "Ik hou dit echt niet vol tot aan de zomer", stuur ik naar Jim. 

Inhaalmanoeuvre 

Wanneer Lewis en Jim buiten zijn bij de dokter richten we ons even op de praktische kant:

- Er moet een zak met gerief van Antwerpen naar Leuven geraken,

- Lewis mag hier nu niet binnen gezien de Corona-maatregelen dus die moet ook even bij iemand terecht kunnen, 

We beslissen dat Jim vanavond hier slaapt, in Leuven, met Mace. Ik ga thuis mijn moed zoeken en vooral mijn batterijen opladen en is doorslapen. Aangezien dit week 3 is met 2 kindjes met een oorontsteking kunnen jullie al raden hoe mijn nachten er voornamelijk uitzagen. Ik ben fysiek en mentaal even heel moe. 

Opvang voor Lewis is snel geregeld. Thank God! Of allee... Thank Omi in dit geval. Lewis ging normaal van woensdag op donderdag daar logeren, gewoon, omdat hij dat zo leuk vind maar het zal nu dus een dagje eerder zijn. Daar moet ik me al geen zorgen over maken. Die geniet altijd van de tijd bij zijn grootouders. 

Ik kom rond 21u45 thuis toe. Zonder huissleutel. Ongeluk komt nooit alleen en dat is dus echt hè! Ik kreeg vandaag te horen dat Mace opgenomen werd, scheurde men broek en kwam thuis zonder huissleutel. Dat deze dag maar snel voorbij is! Al een geluk heeft onze buurvrouw een reserve liggen. Ik laat onze baloe nog even buiten en besluit om ons harig vriendje mee in bed te nemen. Samen vallen we als een blok in slaap. Ik ben vroeg wakker maar heerlijk uitgerust! Ik kan er weer even tegen. Ik ben er zeker van dat ik straks vol enthousiasme toekom bij Mace in Leuven en dat we er samen weer het beste van gaan maken. Opzet geslaagd. 

En nu dan?