Zondagmorgen
De dag begon echt geweldig. Mace werd goedgezind wakker. Lachen, gekke bekken trekken met mama, in het grote bad met broer,... de dag kon echt niet meer stuk. Althans dat dacht ik.
Papa vertrekt naar de winkel en ik hoor mace wakker worden van zijn voormiddagdutje. Ik hoor hem al wat zeuren en we weten eigenlijk al als hij huilend of zeurend wakker wordt dat hij zich niet lekker voelt. Zo wit als een laken vind ik hem in zijn bed. Een klein spookje. Ik neem hem dan ook snel uit zijn bedje voor een knuffel. We gaan naar beneden waar broer ons opwacht.
De situatie wordt precies erger en erger. Hij huilt niet meer maar brult. Hij lijkt ook weer pijnscheuten te hebben. Waarom gebeurd dit weer net als ik alleen thuis ben? Ik heb het sowieso nog heel erg moeilijk met Mace zijn gehuil door de helse periode waarna zijn koemelkeiwitallergie werd vastgesteld.
De minuten dat je huilt voelen als uren. Eindeloos. En ik kan je niet helpen. Machteloos. Ik krijg je niet getroost. Ik probeer ondertussen alles wat er in mijn macht is om je comfort te bieden. Wiegen, rondlopen, in de wipper,... niks lijkt te helpen.Ik geef je pijnstilling en hoop dat dit snel gaat werken. Ik zet me naast je neer in de wipper. Dat is normaal de plek bij uitstek om je comfortabel te krijgen. Maar nu duurt het toch lang.
Lewis merkt op dat ik me sterk probeer te houden. "Mama water in de ogen?". Nagel op de kop natuurlijk want ik moet me enorm inhouden om niet in tranen uit te barsten. Hij kent me toch goed. Daarna spreekt Lewis de woorden uit die letterlijk mijn emmertje doen overstromen. "Sorry mama", waarop ik zeg dat hij toch niets mis heeft gedaan. "Sorry voor Maceje mama" en hij wijst naar zijn kleine broer.
Het besef dat Lewis slim aan het worden is, hij onze pijn aanvoelt, het linkt aan zijn broertje en dan in Mace zijn plaats sorry zegt kwam heel erg hard binnen. Pff.
Mace voelt zich gelukkig na een tijdje beter. De medicatie doet zijn werk. Men arm schaapje.
Sociale media
Ik deel niet vaak als het slecht gaat. Als mensen mij vragen hoe het gaat met ons Is het antwoord altijd "cava" of "op en af", ook als ze vragen hoe het met mace gaat is het antwoord hetzelfde. Ik lieg niet he, het is de waarheid. Gezien de omstandigheden gaat het ook cava.
Op mijn Instagram of Facebook zal je ook voornamelijk een goedgezinde Mace tegenkomen. Of foto's van onze uitstapjes om onze gedachten te verzetten. Waarom? Goh, Allereerst zitten mensen niet te wachten op deprimerende teksten, gillende Mace, mace die zichzelf weer al maar eens heeft ondergespuugd,... Een tweede reden is dat ik zelf ook vooral herinnert wil worden aan wat wél leuk was die dag. Als ik s avonds nog even op Facebook zit voor het slapengaan kan ik men eigen verhaal nog eens opendoen en mezelf herinneren aan alles waar ik die dag van genoten heb. Of alleszins van heb proberen genieten.
Dat mensen dan ook automatisch denken dat alles super en geweldig gaat is wel wat kort door de bocht he. Iedereen weet waar wij door gaan. Ik snap dat mensen zich het niet kunnen voorstellen, wil ik ook niet hoor, ik wens het niemand toe.
De rest van de dag
Weg! Ik wou echt zo snel mogelijk uit huis zijn. Gedachten verzetten. We gaan met Lewis naar de binnenspeeltuin en als afsluiter Chinees bestellen bij Bonni & Bompi. Hopelijk kunnen we de dag rustig doorkomen, voelt mace zich beter en komen we straks met een positief gevoel thuis.
Reactie plaatsen
Reacties
Mijn hart breekt als ik sporadisch de blogposts lees die Ellen deelt. Allemaal lezen gaat niet, kan m'n moederhart niet aan met wat het leven me al heeft aangedaan. Ik hoop oprecht dat mace beter wordt. Veel sterkte en moed in jullie strijd.
Dikke knuffel voor mama deze keer! X
Ik zag jouw post voor het eerst op Mama Baas. Hoe hartverscheurend waar jullie en de kleine Mace doormoeten. Wetende dat ik als mama soms al panikeer bij het minste dat mijn kinderen hebben... Ik brand een kaarsje dat jullie snel uit deze helse periode mogen zijn en dat jullie begin februari positief nieuws krijgen. Later als Mace jouw blog leest, zal hij terecht fier zijn op wat jullie als ouders allemaal voor hem (en grote broer uiteraard ook) gedaan hebben. Draag zorg voor elkaar! Veel liefs.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik het zo erg vind voor jullie allemaal. Je sterke wensen en een dikke knuffel geven
Er zijn weinig woorden te vinden die iets voor jullie kunnen betekenen in deze ongelofelijk zware periode. Het enige wat ik kan bedenken is “wat kan het leven toch oneerlijk en ronduit k&@ zijn!” Maar wat zijn jullie ongelofelijk goed bezig. Je doet dat goed, probeer dat alleszins te onthouden. Je zonen zullen later beseffen wat voor een topmama ze hebben!