Het is ongeveer een maandje geleden sinds de vorige blog. ´carpe f*cking diem´. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben alleszins ons best gedaan om iedere kans te grijpen, van elke dag het beste te maken en te genieten van het gewone. Geen wekelijkse ritjes naar Leuven meer... ein-de-lijk!

Het heeft even geduurd voor ik mezelf kon zetten aan het schrijven van de blog. De afgelopen twee jaar van ons leven rennen we alleen maar... gehaast, zoveel mogelijk uit elke seconde halen, daarbovenop de talloze ziekenhuisbezoeken, therapieën, tegenslagen,... Meermaals dachten we bij onszelf: "hoeveel kan een mens nog hebben?". Je probeert op alle vlakken te blijven presteren, als dochter, als moeder, als vriendin, als vrouw,... maar dat is zo goed als onmogelijk.

In loving memory...

Lief Mace'je van ons... 

EIN-DE-LIJK... Na 1 jaar en 9 maanden ronden wij eindelijk het chemo-schema af. EIN-DE-LIJK... 

Zo nu en dan vinden wij het belangrijk om eens iets apart te doen met onze grootste schat. Zelfs toen Mace'je nog in mijn buik zat spraken we hier al over. Grote broer even in de spotlight, de volledige aandacht van mama en papa voor hem alleen net zoals het was voor hij grote broer werd. Niet onbelangrijk, de aandacht plots delen is niet simpel voor een eerstgeborenen. 

De voorlaatste geplande opname. Te gek voor woorden. Na 75 weken chemo waarvan we iedere 6 weken een gepland nachtje in Gasthuisberg verbleven voor dubbele chemo is dit de voorlaatste. Maf. Hoopvol. Beangstigend. Ik voel vanalles bij die laatste loodjes. 

Jipppieeee... een weekje vakantie met ons 4! Genieten! Ondanks de Corona- maatregelen hadden we toch een paar fijne uitstapjes gepland. De eerste die er een stokje kwam voorsteken was de weerman. Zon, zomer, heerlijk en toen plots regen? Sneeuw? Wind? De typische aprilse grillen.  

Omdat ik weet dat ik soms dingen ver weg duw als het pijnlijk is om erop terug te kijken, besloot ik om net voor het schrijven van deze blog, even de vorige terug op te rakelen. En damn... mijn eigen woorden kwamen binnen. Ik voelde even terug elke emotie die ik toen hier gevoeld heb. De angst. De onzekerheid. Alles erop en eraan. Kleine man had ons goed doen schrikken en net daarna werden we getrakteerd op 3 heerlijke weken rust. Genieten met een grote G. Maar echt! Het kwam geen dag te vroeg. We hadden die rust zó nodig en zó verdiend. 

Update

Lewis viert woensdag zijn 4de verjaardag op school. Wanneer ik hem ophaal waarschuwt de juf me al dat hij niet in zijn element is. Hij is heel stil (wat totaal niet van zijn gewoonte is). Ze hebben op school zelfs zijn temperatuur gecheckt maar deze was niet verhoogt. "Ai, hopelijk niks aan het doorbreken", zeg ik nog tegen zijn juf. 

Om 5u loopt de wekker af... Wakker worden.. of ja, eerder opstaan. Slapen zit er niet bepaald in als je weet dat de dag van de scan weer om de hoek loert. Of het nu komt door de narcose die daarbij komt kijken of door de resultaten die volgen zwart op wit... geen idee. Feit is dat de week voor de scan tot aan de effectieve resultaten altijd hel is. Hel en chaos. Vooral in mijn hoofd. Zenuwen zijn slopend!