Zo nu en dan vinden wij het belangrijk om eens iets apart te doen met onze grootste schat. Zelfs toen Mace'je nog in mijn buik zat spraken we hier al over. Grote broer even in de spotlight, de volledige aandacht van mama en papa voor hem alleen net zoals het was voor hij grote broer werd. Niet onbelangrijk, de aandacht plots delen is niet simpel voor een eerstgeborenen. 

De voorlaatste geplande opname. Te gek voor woorden. Na 75 weken chemo waarvan we iedere 6 weken een gepland nachtje in Gasthuisberg verbleven voor dubbele chemo is dit de voorlaatste. Maf. Hoopvol. Beangstigend. Ik voel vanalles bij die laatste loodjes. 

Jipppieeee... een weekje vakantie met ons 4! Genieten! Ondanks de Corona- maatregelen hadden we toch een paar fijne uitstapjes gepland. De eerste die er een stokje kwam voorsteken was de weerman. Zon, zomer, heerlijk en toen plots regen? Sneeuw? Wind? De typische aprilse grillen.  

Omdat ik weet dat ik soms dingen ver weg duw als het pijnlijk is om erop terug te kijken, besloot ik om net voor het schrijven van deze blog, even de vorige terug op te rakelen. En damn... mijn eigen woorden kwamen binnen. Ik voelde even terug elke emotie die ik toen hier gevoeld heb. De angst. De onzekerheid. Alles erop en eraan. Kleine man had ons goed doen schrikken en net daarna werden we getrakteerd op 3 heerlijke weken rust. Genieten met een grote G. Maar echt! Het kwam geen dag te vroeg. We hadden die rust zó nodig en zó verdiend. 

Update

Lewis viert woensdag zijn 4de verjaardag op school. Wanneer ik hem ophaal waarschuwt de juf me al dat hij niet in zijn element is. Hij is heel stil (wat totaal niet van zijn gewoonte is). Ze hebben op school zelfs zijn temperatuur gecheckt maar deze was niet verhoogt. "Ai, hopelijk niks aan het doorbreken", zeg ik nog tegen zijn juf. 

Om 5u loopt de wekker af... Wakker worden.. of ja, eerder opstaan. Slapen zit er niet bepaald in als je weet dat de dag van de scan weer om de hoek loert. Of het nu komt door de narcose die daarbij komt kijken of door de resultaten die volgen zwart op wit... geen idee. Feit is dat de week voor de scan tot aan de effectieve resultaten altijd hel is. Hel en chaos. Vooral in mijn hoofd. Zenuwen zijn slopend! 

Dat het de laatste tijd wat stiller was op de blog hebben een aantal mensen opgemerkt. Weinig te vertellen, ondanks dat onze sneltrein op een toptempo bleef doorrazen. Op een bepaald moment moest ik wel starten... het werd te veel... te druk in mijn hoofd en het schrijven had me hiervoor al zo vaak geholpen. Niet wetende of ik hem zal plaatsen, mijn kwetsbaarheid openbaar durf te zetten, ging ik toch door met schrijven. Zoveel gedachten in mijn hoofd die een weg wouden vinden naar het papier alleen waren ze vaak al gewist voordat ze ook maar het papier hadden kunnen raken.  

Als een kleine held op kousenvoeten

Zoals jullie konden lezen op de Supermace pagina verliet kanjer Alissa eerder deze week onze wereld. Heftig... 

Zoals jullie weten werd de geplande dubbele chemo van vorige week uitgesteld omdat zijn algemene gezondheid te twijfelachtig was. Deze week is het dus tijd voor een opname om zijn vincristine en carboplatine te krijgen. Alles lijkt heel vlot te gaan en kort na de middag begint de chemo al druppeltje per druppeltje in zijn aders te lopen. So far so good. Met een beetje geluk zijn papa en Mace dus woensdag kort na de middag terug thuis en kunnen wij ook proberen genieten van onze (intieme) kerstdagen.

Mehhh...